وفات او بسال ششصد و يازدهم هجرت در شصت و هفت سالگى واقع گرديد.

(ص 3197 ج 4 و 3988 ج 5 س و غيره)

لخمى- محمد بن احمد

- در باب كنى بعنوان ابن هشام خواهد آمد.

لخمى- محمد بن على‌

- بعنوان جده نگارش يافته است.

لذكه- حسن بن عبد اللّه‌

- اصفهانى، مكنّى به ابو على، معروف به لذكه (بضمّ لام) كه لغذه نيز گويند از مشاهير ادبا، در موارد قياس و فنون ادبيّه خبير، از پيشوايان نحو و لغت معدود، از زجاج (متوفّى در حدود سال 310 ه ق- شى) و بعضى از اكابر ديگر اخذ مراتب علميّه نمود، اخيرا با زجاج بناى مخالفت گذاشت، با ابو حنيفه دينورى (متوفّى در حدود سال 290 ه ق- رص) هم‌طبقه بوده و با يكديگر معارضاتى داشته‌اند. در اواخر عمر خود در عراق نظيرى نداشته و از تأليفات او است: التسمية و خلق الانسان و خلق الفرس و الرد على ابن قتيبة فى غريب الحديث و مختصر النحو و نقض علل النحو و النوادر و الهشاشة و البشاشة و غير اينها و از اشعار او است:

تا آخر كه همگى پنج بيت است و اين اشعار در ديوان مشهور منسوب بحضرت امير المؤمنين ع نيز ثبت و بدان حضرت نسبت داده‌اند. سال وفات لذكه بدست نيامد.

(ص 216 ت و غيره)

لسان الدين- احمد بن محمد

- در باب كنى بعنوان ابن الشحنة خواهد آمد.

لسان الدين- محمد بن عبد اللّه‌

- بن سعيد بن عبد اللّه بن سعيد بن على بن احمد سلمانى اندلسى قرطبىّ الاصل، لوشىّ الولادة، غرناطىّ النّشأة، ابو عبد اللّه الكنية، ابن الخطيب الشّهرة، لسان الدين اللّقب و گاهى به لسان المتكلمين ملقّب، از اجلّاى علماى قرن هشتم هجرى اندلس، فقيه حكيم اديب كاتب منشى شاعر ماهر،