مجلس درس او اعتبار تمام يافته و بديگر حوزه‌هاى درسيّه مقدّم گرديد، در فقه و اصول شيوه حسنه اقتصاد را مرعى داشت اينك ديگر جالب رغبت و توجه اكابر شد و شماره تلامذه او بيشتر از ديگران گرديد و در حدود شش يا هفتصد تن از افاضل وقت حاضر درس او ميشده‌اند. حاج ميرزا موسى تبريزى صاحب اوثق الوسائل سابق الذكر و شيخ حسن مامقانى آتى الذكر و نظائر ايشان هم از جمله تلامذه وى بوده‌اند و معروف است كه شيخ انصارى در موارد احتياط بمراجعه فتاوى او امر مينموده است. صاحب ترجمة در هريك از اجاره و ارث و استصحاب و حج و زكوة و صلوة و قضا و مقدمه واجب و مانند اينها كتابى تأليف داده لكن اكثر تأليفات او بمناسبت بدى خط و عدم رابطه در ذيل اوراق از بين رفته است. وفات او در بيست و سيّم رجب يا نهم شعبان هزار و دويست و نود و نهم هجرى قمرى در نجف اشرف واقع شد و مقبره‌اش بنام خودش معروف و در مقابل مقبره صاحب جواهر است. (ص 158 ج 1 عه و اطلاعات متفرقه)

كوهى- شيخ على يا محمد

- بعنوان باباكوهى نگارش يافته است.

كوهى- ويجن بن رستم‌

- در باب كنى بعنوان ابو سهل خواهد آمد.

كهنبانى- شاه نعمت اللّه‌

- بعنوان ولى خواهد آمد.

كيا الهراسى- على بن محمد

- طبرى شافعى بغدادى، مكنّى به ابو الحسن، ملقّب به عماد الدين كه گاهى به عماد طبرى يا عماد الدين طبرى يا عماد كيا يا عماد الدين كيا نيز موصوفش دارند از مشاهير و فحول فقها و اصوليّين شافعيّه ميباشد كه در علم حديث نيز حظّى وافر داشت، از رفقاى ابو حامد امام غزالى و مقرّر درس او بوده كه بعد از تمام شدن درس، مطالب و تقريرات او را تكرار كرده و بار ديگر بحاضرين حوزه تقرير مينمود، در نيشابور هم از امام الحرمين تفقّه نموده و در بيهق و مدرسه نظاميّه بغداد على الترتيب تدريس ميكرد، مدتى هم داخل خدمت بر كيارق بن ملكشاه سلجوقى (485- 498 ه ق) شد و عهده‌دار قضاوت آن دولت و مشمول انعامات‌