نام، صحيح و اين علت هم از خود مؤلف باشد تأليف آن در همين تاريخ بوده نه تاريخ مذكور و ظاهر هم همين است بلى اگر نام كتاب برخلاف نوشته ذريعه اثبات اله بوده و الف روى حرف لام را هم برخلاف قاعده معمولى (كه حرف مكتوب را بحساب آرند نه ملفوظ را) بحساب آورده و عدد لفظ اله را سى و هفت بگيريم عدد اسم كتاب مطابق تاريخ مذكور ذريعه ميباشد (941- ظما) 2- حاشيه مبحث جواهر و اعراض شرح تجريد قوشچى و عدد كلمه حاشية الجواهر- 965 (ظ س ه) مادّه تاريخ تأليف آن است. سال وفاتش بدست نيامد. (ص 99 ج 1 و 117 ج 6 ذريعه)

فخر الدين محمد بن خضر

- در باب كنى بعنوان ابن تيميه خواهد آمد.

فخر الدين محمد بن سعيد

- بعنوان ابن جنان در باب كنى خواهد آمد.

فخر الدين محمد بن عبد الملك بن ابى الحارث بن سهيم- مراغى‌

، مكنّى به ابو الليث، از افاضل رياضيّين قرن هفتم هجرت ميباشد كه در علم هندسه و هيئت خبرتى بسزا داشت، بسيارى از كتب رياضى را استنساخ كرده و تمامى اوقات خود را در مطالعه و كتابت مصروف نمود، كمتر معاشرت ميكرد و در امر رصد مراغه هم از هيئت منتخبه خواجه نصير طوسى سالف الترجمة بشمار ميرفت كه از موصل بمراغه احضار و از معاونين او بوده است. وفات فخر الدين ظاهرا بسال ششصد و هفتاد و پنجم هجرى قمرى در اصفهان بوده است. (اطلاعات متفرقه)

فخر الدين محمد بن على بن شعيب‌

- در باب كنى بعنوان ابن الدهان خواهد آمد.

فخر الدين محمد بن عمر بن حسين‌

- بعنوان فخر رازى مذكور شد.

فخر الدين محمد بن محمود- نيشابورى‌

، بعنوان ظهير الدين، محمد بن محمود مذكور شد.

فخر الدين مراغى‌

- همان فخر الدين محمد بن عبد الملك مذكور فوق است.

فخر الزمان احمد بن حسن- يا حسين بن على‌

- بعنوان بيهقى احمد نگارش يافته است.