انورى اى سخن تو بسخا ارزانى‌

گر بجانت بخرند اهل سخا ارزانى‌

حجّت حقّى و مدروس ز تو شد باطل‌

اوحد الدينى و در دهر ندارى ثانى‌

گفتى اندر شرف و قدر فزون از ملكم‌

بارى اندر طمع و حرص كم از انسانى‌

زاب حكمت چو همى با ملكان بنشينى‌

آتش آز چرا از دل و جان ننشانى‌

از پس آنكه بيك مهر دو الف ملكى‌

داشت در بلخ ملكشاه بتو ارزانى‌

وز پس آنكه ز انعام جلال الوزراء

بتو هرسال رسد مهرى پانصدگانى‌

اى بدانائى معروف چرا ميگوئى‌

در ثنائى كه فرستاده از نادانى‌

طاق بو طالب نعمه است كه دارم ز برون‌

وز درون پيرهن بو الحسن عمرانى‌

چه بخيلى كه بچندين زر و سيم و نعمت‌

طاق و پيراهنى دوخت همى نتوانى‌

نعمت آنرا است زيادت كه همى شكر كند

تو نه از در نعمت كه همه كفرانى‌

كنون كه گشت لب كشت رشك باغ بهشت‌

بطرف كشت ببايد بساط عيش بهشت‌

بساز ساز طرب پيش از آن‌كه دست قضا

به خشت تا به برد زين وجود خاكى خشت‌