از اعيان و ثقات محدّثين اماميّه زمان غيبت صغرى، مؤلف كتاب اخبار القائم ع، دايى محمّد بن يعقوب كلينى و از مشايخ روايت بلاواسطه او ميباشد و موافق آنچه در تحت عنوان عده كلينى اشاره شد او نيز يكى از افراد عدّه‌ايست كه كلينى بواسطه آن از سهل بن زياد روايت ميكند. ديگر مزاياى احوال او و اينكه كلمه علان لقب مختصى او و يا لقب خانوادگى ايشان بوده و هريك از افراد خانواده جدّ او ابراهيم ملقّب بهمين لقب ميباشد موكول بكتب رجاليّه است.

علقمى‌

جندب بن عبد اللّه بن سفيان- مصطلح رجال و موكول بدان علم است.

علماى سته‌

بعنوان قضاة سته خواهد آمد.

علم الدين عبد الكريم بن على بن عمر

- شافعى انصارى حافظ عراقى، از اكابر علماى اوائل قرن هشتم هجرى شافعيّه ميباشد كه در علوم شرعيّه اهتمام تمام داشت، تا آنكه در فقه و اصول و تفسير و حساب و علوم عربيّه و كتابت و حسن خط مهارت يافت، در اصول تعليم و تربيت مقتدر و بسيار متواضع و خوش‌بيان و زحمات طلّاب علوم دينيّه را متحمّل و اكثر محصّلين ديار مصر خوشه‌چين حوزه درس وى بوده‌اند. در مدرسه منصوريّه نيز بعد از بهاء الدين ابن النحاس درس تفسير ميگفته و از تأليفات او است:

1- الانتصار للزمخشرى من ابن المنير و در كشف الظنون گويد كه آن غير از كتاب انصاف نام علم الدين است 2- الانصاف كه حكم مابين كشاف و انتصاف است چنانچه احمد بن محمد بن منير اسكندرى كتاب انتصاف نام را براى مناقشه و مجادله با كشاف زمخشرى تأليف داده و علم الدين هم همين كتاب انصاف را بسمت محاكمه مابين دو كتاب كشاف و انتصاف تأليف كرده است 3- تفسير قرآن كه به تفسير عراقى معروف است. علم الدين در اواخر عمر خود نابينا شد و در سال هفتصد و چهارم هجرت وفات يافت.

(كف و ص 399 ج 2 كمن و 129 ج 6 طبقات الشافعيه و 74 ج 5 فع و غيره)

علم الدين على بن اسمعيل- بغدادى جوهرى‌

، معروف به ركاب سالار، مكنّى به ابو الحسن، از مبرّزين رياضيّات و ادبيّات و شعر و هندسه بوده‌