علامه توبلى‌

همان علّامه بحرين فوق است.

علامه ثانى‌

همان علّامه بهبهانى فوق است.

علامه جزرى‌

همان علّامه ابن الاثير مذكور فوق است.

علامه چلبى بيگ‌

پسر ميرزا على بيگ، معروف بعلّامه، از اهالى تبريز بود، در ايّام جوانى براى تحصيل بشيراز رفت، مدتى در حوزه درس ملا ميرزا جان آتى الترجمه (متوفى بسال 994 ه يا 998 ه ق- ظصد يا ظصح) حاضر شد، عاقبت بجهت تهمت شرب خمر بقزوين و بعدا بواسطه شهرت وصيت كمالاتى كه داشته بهندوستان رفته و در دربار ملوك هند تقرّب يافت و در اثر سوء سريره، كتابى در ردّ انبيا نوشت، در نتيجه اين كردار ناشايست خود، بمرض آكله مبتلا و بدنش سوراخ‌سوراخ شده و عازم مقرّ خود گرديد. چلبى بيگ، بشعر گفتن نيز رغبت داشته و در اوائل شيدا و در اواخر فارغ تخلّص ميكرده و از او است:

سال وفات او بدست نيامد. پدرش ميرزا على بيگ در زمان شاه تهماسب صفوى (930- 984 ه ق) كلانتر تبريز بود، عاقبت او نيز دلگير شده و بهندوستان رفت، در قندهار خدمت بهرام ميرزا برادر شاه تهماسب مانده و بخدمتى مفتخر گرديد.

(ص 158 تذكره نصرآبادى)

علامه حائرى‌

حاج شيخ عبد الكريم- بعنوان آية اللّه نگارش يافته است.

علامه حسن بن يوسف‌

- در ذيل بعنوان علامه حلى مذكور است.

علامه حصيرى‌

محمود بن احمد- بهمين عنوان حصيرى مذكور شده است.

علامه حلى‌

حسن بن سديد الدين- يوسف بن زين الدين علىّ بن مطهّر حلّى، مكنّى به ابو منصور و ابن المطهر، ملقّب به آية اللّه و جمال الدين‌