و بد را بهم خلط كرده است، لكن موافق فرموده محقّقين علماى رجال، احاديث منكره كه بدو نسبت داده‌اند عبارت از اخبار و احاديثى است كه در مراتب عاليه ائمّه اطهار ع وارد و از فهم ايشان دور و موافق عقول ناقصه ايشان نبوده و اكثر اخبارى را كه در فضائل آن بزرگواران وارد و مضمون آنها از ضروريّات مذهب جعفرى ميباشد در آن زمان غلو و منكرش مى‌گفتند.

جلالت قدر و منزلت على بن احمد محل ترديد نيست بلكه بفرموده منتهى المقال، از اكابر علماى اماميّه و فقهاى اثنى عشريّه بوده و وثاقت او نيز دور از تحقيق نميباشد و اشتمال كتاب او باحاديث منكره (بدان معنى كه ذكر شد) اگر مدح هم نباشد قدح در جلالت مقام وى نميباشد. در رديف على بن احمد از نخبة المقال گويد:

در كتاب اكمال النعمة، در باب توقيعات صادره از ناحيه مقدّسه، خبرى نقل شده است كه در جلالت مقام على بن احمد كافى بوده و زينت‌بخش اوراق ميگردد: صدوق، در آن كتاب بواسطه حسين بن محمد بن يحيى علوى از همين صاحب ترجمه على بن احمد عقيقى نقل كرده است كه در سال دويست و نود و هشتم هجرت در موضوع ملكى كه در مصر، از دست او غصبا گرفته بودند به على بن عيسى بن جراح وزير مقتدر عباسى شكايت كرد و در استرداد آن ملك، خواستار توصيه‌نامه‌اى گرديد وزير بهانه آورد، عقيقى گفت من هم حاجت خود را پيش قاضى الحاجات ميبرم اين بگفت و بيرون شد تا آنكه ايلچى حسين بن روح را ديده و شكايت خود را اظهار داشت، آن ايلچى نيز قضيه را بعرض حسين بن روح رسانيده و برگشت، يك دستمال و يكصد درهم و مقدارى از حنوط و كفن بدو داد و گفت مولاى تو سلامت رسانده و ميفرمايد هروقتى كه غم و غصّه‌ات مستولى شد با همين دستمال كه دستمال مولاى تست روى خود را بمال و حاجت تو نيز همين شب انجام مييابد و وقتى كه بمصر رسيدى محمد بن اسمعيل (ظاهرا همان تعدى‌كننده على‌