بدو منسوب دارند. وى بسال ششصد و سى و سيم هجرت در شهر اجمير از بلاد هند وفات يافت و جمله: قطب الاصفيا مير جهان- 633 و مير مكرم زيب دين- 633 مادّه تاريخ مذكور است. (ص 256 ج 1 خه)

سنجرى حسن بن على‌

- بعنوان دهلوى حسن مذكور شد.

سنجرى شيخ عبد الاول بن شعيب‌

- سنجرى هروى، مكنّى بابو الوقت، از عرفاى اواسط قرن ششم هجرت ميباشد كه جامع علوم ظاهر و باطن بود، با خواجه عبد اللّه انصارى ملاقات نموده و عاقبت ببغداد رفته و هم در آنجا بسال پانصد و پنجاه و سه از هجرت در نود و پنج سالگى وفات يافت و در مقبره شونيزيّه مدفون گرديد و عبد القادر گيلانى بر جنازه‌اش نماز خواند. لفظ پرنور- 458 مادّه تاريخ ولادت و جمله: ابن شعيب هادى محمود- 553 نيز مادّه تاريخ وفات او است.

(ص 44 ج 2 خه)

سنجى سليمان بن معبد

- محدّث حافظ مروزى نحوى لغوى، در لغت و فنون عربيّه مهارتى بسزا داشت، تمامى آنها را از اصمعى و ديگر اساتيد وقت فراگرفت، در ذى حجه سال دويست و پنجاه و هفتم يا هشتم هجرت درگذشت. در باب كنى از تنقيح المقال، ضمن شرح حال ابو هرون سنجى از قاموس نقل كرده است كه سنج بكسر اوّل شهرى است در مرو و بضمّ آن ديهى است در باميان از نواحى جبال مابين بلخ و غزنه. از معجم البلدان نقل كرده است كه سنج بفتح اوّل ديهى است در برقان و بضم آن ديهى است در باميان و بكسر آن دو قريه است در مرو و يكى ديگر در مرو شاهجهان كه بزرگترين ديهات آنجا است. (تنقيح و ص 257 ج 1 جم)

سندل‌

لقب عمر بن قيس ميباشد و شرح حالش در كتب رجاليّه است.

سندوبى حسن‌

- از ادباى اوائل قرن حاضر چهاردهم هجرى ميباشد و از آثار قلمى او است:

1- اعيان البيان من صبح القرن الثالث عشر الى اليوم، اين كتاب مخصوص بتاريخ آداب عربيه امروزى و شرح حال نوابغ شعرا و ادبا و نويسندگان بوده و بسال 1332 ه قمرى در مصر