1- اباحه اكل الحلال المختلط بالحرام بالشبهة الغير المحصورة 2- اثبات اللذة العقلية 3- اجبار الزوج على الانفاق و مع العجز على الطلاق 4- احكام النواصب 5- ارجوزة الرجال كه نامش تحفة الرجال و زبدة المقال و ارجوزه طويلى است در علم رجال 6- ارشاد ذهن النبيه الى (فى) شرح اسائيد من لا يحضره الفقيه 7- اسالة الدمعة من عين المانع من الجمعة كه در رد فاضل هندى است 8- البلغة الصافية و التحفة الوافية فى احوال الرجال 9- التحرير لمسائل الديباج و الحرير 10- تحفة الرجال كه بنام ارجوزه مذكور شد 11- ثبات قلب السائل فى جواب التسع من المسائل كه جواب نه سؤال حديثى شيخ على بن فرج اللّه بوده و در ظرف هشت ساعت در كازرون نوشته است 12- جواز اكل كه بنام اباحه اكل مذكور شد 13- جواهر البحرين فى احكام الثقلين كه فقط اخبار كتب اربعه را حاوى ميباشد و آنها را بطرزى ديگر غير از طرز وافى و وسائل مبوب و مرتب ساخته و فقط جلد اول آن در طهارت و مقدارى نيز از جلد ثانى آن در صلوة تأليف شده است 14- رياض الجنان المشحون باللؤلؤ و المرجان 15- الصحيفة العلوية و التحفة المرتضوية كه بارها در ايران چاپ شده است 16- عيون المسائل الخلافية 17- الكفاية فى الدراية 18- المسائل الحسينية فى اجوبة خمسين مسئلة كه پنجاه مسئله مشكل از مطالب متنوعه را حاوى و بسيار سودمند است 19- مصائب الشهداء و مناقب السعداء كه پنج جلد است 20- منية الممارسين فى اجوبة الشيخ ياسين و غير اينها. شيخ عبد اللّه موقع استيلاى خوارج از بلاد بحرين به بهبهان ايران رفت و بسال 1135 ه قمرى (غقله) در آنجا وفات يافت.

(ص 369 ت و مواضع متفرقه از ذريعة)

سمرقند[1]

سمرقندى ابو القاسم بن بكر

- يا ابى بكر ليثى سمرقندى حنفى، از علماى قرن نهم هجرى عامّه ميباشد و از تأليفات او است:

[1]- سمرقند- بفتح اول و ثانى و رابع، ديهى است از ناحيه كسكر، مابين بصره و كوفه كه قصبه آن ناحيه واسط است و هم شهرى است بزرگ و مشهور از بلاد ماوراء النهر كه گويند از بناهاى ذو القرنين و داراى دوازده دروازه آهنين ميباشد كه فاصله هردو دروزه بمسافت يك فرسخ است. در داخل آن نيز شهرى است ديگر كه چهار دروازه داشته و در آن نهرى است كه روى آب آن تماما سرب و قلعى ميباشد.

نگارنده گويد: ظاهر آن است كه در صورت اطلاق و نبودن قرينه راجع بهمين شهر ماوراء النهرى باشد. در اينجا بعضى از معروفين يا موصوفين به نسبت سمرقند (سمرقندى) را تذكر ميدهد. مخفى نماند كه لفظ سمرقندى در اصطلاح علماى رجال، لقب احمد بن يحيى، جعفر بن احمد، جعفر بن معروف، حيدر بن محمد، على بن حسين و جمعى ديگر بوده و شرح حال ايشان موكول بدان علم شريف است.