بوده نقل كرده است كه اگر مورّخ زمان صاحب جواهر، تصميم نمايد كه حوادث عجيبه آن زمان را ثبت اوراق نمايد هرآينه امرى عجيب‌تر از تصنيف كتاب جواهر الكلام سراغ نتواند كرد. صاحب جواهر غير از كتاب جواهر الكلام تأليفات ديگرى نيز در هريك از حج، خمس، زكوة، دماء ثلثه، طهارت، صلوة، فرائض، مواريث و غير اينها دارد، گاهى همه و گاهى بعضى از اينها بنام نجاة العباد در ايران و غيره چاپ شده چنانچه كتاب جواهر نيز يك مرتبه در تبريز و دو مرتبه در تهران در شش مجلّد بزرگ بطبع رسيده است. بارى وفات صاحب جواهر اوّل شعبان سال هزار و دويست و شصت و ششم هجرى قمرى در نجف اشرف واقع شد و مقبره او معروف بوده و سيد حسين بروجردى از تلامذه او در باب محمدين گويد:

جمله (علا ارض النجف)- 1266.

سيد حسين آل بحر العلوم كه از حاضرين تشييع جنازه صاحب جواهر بوده در مادّه تاريخ وفاتش گويد:

شيخ عبد الحسين مؤلف آثار الشيعة الاماميّة كه نوه صاحب جواهر است در تاريخ وفات جدّ مذكورش انشاء نموده و بر لوح قبرش ثبت شده است:

از اينجا معلوم مى‌شود كه هريك از دو قول صاحب مستدرك و صاحب مآثر، و آثار، كه تاريخ وفات صاحب جواهر را هزار و دويست و شصت و چهارم يا هشتم نوشته‌اند دور از صحت بوده و احتمال اشتباه كاتب نسخه نيز قوى است.

(قص و 171 هب و 181 ث و 397 مس و غيره)

صاحب حاشيه‌

در صورت اطلاق و نبودن قرينه، شيخ محمد تقى است كه بعنوان صاحب هداية المسترشدين خواهد آمد.