از ناصر الدين فارقى خوانده و سى سال در بغداد بنشر علم پرداخت، ببسيار اندكى قانع بود و با كسى مراوده نداشت، همواره مشغول كارهاى علمى خود بود تا در محرّم سال هفتصد و هشتاد و شش هجرت در اثناى مراجعت از سفر حج در شصت و نه سالگى وفات يافت و از آثار قلمى علمى او است:

1- انموزج كشاف 2- حاشيه تفسير بيضاوى 3- السبعة السيارة كه شرح مختصر ابن حاجب است و هفت شرح از شروح آن را بالتمام در اين كتاب خود جمع كرده و هفت شرح ديگر آنرا نيز ملخصا در آن ضبط كرده است 4- شرح صحيح البخارى كه در ذيل بنام كواكب مذكور است 5- شرح فوائد غياثية 6- شرح مختصر ابن حاجب كه بنام سبعه سياره مذكور شد 7- شرح مواقف قاضى عضد الدين ايجى 8- الكواكب الدرارى فى شرح صحيح البخارى كه دو مجلّد بزرگ بوده و غالبا چهار يا پنج مجلّدش نيز ميكنند و بسيار شرح مفيد بوده و باغلاط و اشتباهات شروح ديگر آن كتاب نيز ميپردازد.

(ص 225 هب و 91 ج 3 نى و 310 ج 4 كمن)

شمس الدين ميرزا محمد حسين‌

- بعنوان جناب گرگانى مذكور شد.

شمس الدين ملا محمد شيرين‌

- بعنوان مغربى خواهد آمد.

شمس الدين محمود بن عبد الرحمن بن احمد بن محمد

- بن ابى بكر بن على عامى اصفهانى، ملقّب بشمس الدين يا شهاب الدين، موصوف بعلّامه، مكنّى بابو الثّناء، از اكابر علماى عامّه قرن هشتم هجرت ميباشد كه بسال ششصد و هفتاد و چهارم هجرى قمرى در اصفهان متولد شد، فنون متداوله را در بلاد خود از پدر خويش و از جمال الدين ابن ابى الرّجا و ديگران فراگرفت، در فنون عقليّه بمقامى عالى رسيده و بديگران تقدّم يافت، در ماه صفر هفتصد و بيست و پنجم هجرت در مراجعت از سفر مكّه وارد دمشق گرديد و فضائل وى منتشر شد، شب و روز مشغول تدريس و ملازم مسجد اموى بود، ابن تيميّه مقدم او را غنيمت شمرد و تجليلش كرد و گفت كه نظير وى وارد اين بلاد نشده است. بالجملة شمس الدين دوستدار اهل صلاح بود، بى‌تكلّف و بى‌آلايش ميزيست، بسيار خوش‌خط و سريع القلم بوده و از تأليفات او است: