رفاء بسال سيصد و شصت و دويم يا چهارم يا ششم قمرى از هجرت درگذشت.

(ص 252 ج 2 ع و 218 ج 1 كا و 182 ج 11 جم و سطر 15 ص 308 ت و غيره)

سرى سقطى سرى بن مغلس‌

- كنيه‌اش ابو الحسن، از مشاهير صوفيّه و عرفاى بغداد و اكابر اهل حقيقت و رجال طريقت ميباشد كه شاگرد و مصاحب بشر حافى، معروف كرخى و استاد و مرشد جنيد بغدادى و دايى او بود و در ورع و تصوف و علم توحيد و عرفان وحيد زمان خود بشمار ميرفت، نسبت طريقت اكثر مشايخ بغداد بدو منتهى و مريد او هستند. گويند كه وى دكان بزّازى داشته روزى معروف كرخى يتيمى را بدكانش آورده و لباسى براى او درخواست نمود، سرى اجابت كرد و معروف بسيار مشعوف شد، درباره او اين دعا را نمود كه خداوند دنيا را در نظرت خوار كرده و از شدائد آن آسوده‌ات گرداند. سرى گويد از بركت آن دعا از دكان برخاستم در حالتيكه چيزى مبغوض‌تر از دنيا در نظر نداشتم، از دنيا و اهل دنيا فارغ گشتم.

اقوال عارفانه و حكيمانه و نوادر بسيارى بدو منسوب دارند. جنيد گويد: عابدتر از سرى كسى را سراغ ندارم كه در تمامى عمرش غير از مرض موت اصلا به پهلو نخوابيده و كسى او را بدين حال نديده است. از سخنان سرى است: بالاترين قدرتها و قوتها غلبه كردن بر نفس خود است، كسى كه از تأديب نفس خود عاجز باشد نسبت بتأديب ديگران عاجزتر خواهد بود. نيز از او است، دو خصلت سبب دورى بنده از خدا ميشود يكى ادا كردن نافله با تضييع عمل فريضه و ديگرى عمل كردن بى‌صدق قلب است و اغلب اوقات اين شعر را مى‌خوانده است:

جنيد گويد: سرى رقعه‌اى بمن داد و گفت اين رقعه سودمندتر از هفتصد قصّه ميباشد پس باز كرده اين سه شعر را در آن ديدم.