نميباشد، بلكه اصل مذهب ديگر داشتن سيد بلكه ناصبى بودن او نيز محل ترديد بوده و بسط زائد را موكول بكتب رجاليّه ميدارد.

وفات سيد حميرى، بسال يكصد و هفتاد و سوم يا هشتم يا نهم و يا نود و سوم هجرى قمرى در بغداد واقع شد، اشراف و اكابر شيعه كه در كوفه بوده‌اند هفتاد يا نود كفن براى او فرستادند، لكن هرون الرشيد هيچ‌كدام را قبول نكرده و از مال خودش كفن كرده و تمامى آنها را بازپس فرستاد و مهدى عباسى موافق مذهب اماميّه با پنج تكبير بجنازه‌اش نماز خواند.

(ص 154 هب و 28 ت و 133 ج 13 عن و 220 لس و 3 ج 3 و 333 ج 1 ذريعه و كتب رجاليه)

سيد داماد مير محمد باقر

- بعنوان مير داماد خواهد آمد.

سيد رضى محمد بن ابى احمد حسين طاهر بن موسى‌

- بن محمد بن موسى بن ابراهيم مجاب بن امام موسى بن جعفر صادق ع از اكابر و مشاهير علماى اماميّه، كنيه‌اش ابو الحسن، لقبش رضى، شهرتش سيد رضى، گاهى بذو الحسبين و شريف و شريف رضى نيز موصوف، برادر والاگهر سيد مرتضى علم الهدى آتى الترجمة، فضائل و مكارم وى شايع و آشكار، جلالت مقام او در علم و ادب و فضل و ورع و وثاقت و عزّت نفس و شهامت و علوّ همت و فنون شعرى و علوم قرآنى و مواظبت وظائف دينيّه مسلّم مخالف و موافق و يگانه و بيگانه بوده و حاجتى باقامه برهان و بيّنه نميباشد.

ارباب تراجم و سير و علماى رجال، بترجمه حال سعادت منوال آن نادره زمان و نابغه روزگار پرداخته و بتمامى مراتب علمى و عملى و اخلاقى وى اذعان داشته‌اند. ابن خلّكان گويد:

سيد رضى انجب سادات عراق، ابدع زمان و با آن‌همه فخر نسبى از همه‌گونه محاسن آداب و مكارم اخلاقى حظّى وافر داشته است. دانشمند يگانه ثعالبى، در كتاب يتيمة الدهر خود كه در حدود بيست و پنج سالگى سيد رضى تأليف شده، ويرا بينهايت ستوده و بعضى از اشعارش را نيز زينت كتاب خود نموده است. سيّد بعد از وفات والد ماجد خود، امير حاجّ و نقيب النقباء و مرجع تظلمات بود بلكه در حال حيات پدر نيز (سال 380 ه ق)