مذكور در فوق است لكن ظاهر بچندين قرينه، وحدت و عين هم بودن آنها است بلكه در روضات قطع بوحدت دارد و اينكه يكى را به بحرانى موصوف و ديگرى را بحويزى متّصف داشته در قبال قرائن و امارات وحدت، دليل تعدد نبوده و نظائرش بسيار ميباشد كه يك شخص را بچندين ملاحظه بچند محل منسوب دارند و نسبت بجد نيز در كتب رجال و تراجم بسيار است. (ملل و سطر 33 ص و 358 ت)

حويزى شيخ عبد القاهر

- بعنوان عبادى خواهد آمد.

حويزى سيد على خان بن سيد خلف‌

- مشعشعى حويزى مذكور در بالا، از فحول علماى اماميّه ميباشد كه والى حويزه بود، عالمى است عابد فاضل صالح اديب شاعر جليل القدر، به تصوف مايل و ممدوح شعراى عصر خود و از اشعار او است:

تأليفات طريفه بسيارى دارد:

1- جواب اعتراضات السيد الشريف الجرجانى على حديث الغدير 2- خير جليس و نعم الانيس كه ديوان اشعار او است 3- خير المقال 4- ديوان اشعار كه همان خير جليس است 5- شرح الاسماء 6- منتخب التفاسير 7- نكت البيان در تفسير آيات و احاديث مشكله و كلمات حكميّه و فنون ادبيّه كه بسال 1084 ه ق در ظرف پنج ماهش تأليف داده است 8- النور المبين فى اثبات النص على امير المؤمنين ع كه در سال 1083 ه تأليفش داده است. ميرزا عبد اللّه افندى سالف الترجمة مى‌گفته گمان دارم كه اكثر فوائد كتب سيد نعمت اللّه جزائرى از تأليفات اين فاضل خبير مأخوذ باشد بارى سيد على خان بفرموده ذريعة در سال 1088 ه قمرى (غفح) وفات يافت.

تبصره‌- اين سيد على خان حويزى غير از معاصرش، سيد على خان مدنىّ المولد، شيرازىّ الاصل، شارح صمديّه و صحيفه سجاديّه است كه وى پسر امير نظام الدين احمد بن محمد معصوم بن سيد نظام الدين احمد بن ابراهيم بن سلام اللّه، از احفاد صدر الدين‌