اصطلاح اهل فضل بحاجى يا حاجى سبزوارى تعبير نمايند. خلاصه ادوار زندگانى آن فيلاسوف ربّانى موافق آنچه از خط خودش نقل شده آنكه: در حدود هفت و هشت سالگى شروع بنحو و صرف كرد، در حدود ده سالگى پدرش بمكّه رفته و هنگام مراجعت در شيراز وفات يافت، عمّه‌زاده‌اش حاج ملا حسين سبزوارى كه سالها مقيم مشهد مقدّس بوده و در انزوا، تقليل غذا، اجتناب از محرمات و مكروهات، مواظبت بر فرائض و نوافل مراقبت تمام داشت او را بدان ارض اقدس برد و در تمامى اخلاق فاضله مساهم و مشاركش نمود، او نيز اصول و فقه و عربيّات و علوم نقليّه را از حاج ملا حسين مذكور فراگرفت و تا ده سال ديگر بدين منوال مى‌گذرانيد تا بحظوظ وافره علمى و اخلاقى نايل آمد، پس بمرام تحصيل معقول و حكمت باصفهان رفت و هشت سال ديگر در حوزه درس ملا اسمعيل اصفهانى و ملا على نورى بتحصيل فلسفه پرداخت و اساس حكمت اشراق را استوار داشت، پنج سال ديگر در خراسان بتدريس فقه و اصول و حكمت اشتغال يافت، سپس بزيارت بيت اللّه الحرام مشرّف شد و بعد از مراجعت در سبزوار مشغول تدريس حكمت گرديد، انتهى ملخّصا و از مطاوى كلماتش برميآيد كه اين جمله را در حدود سال 1276 ه قمرى نگارش داده است. حاج ملا محمّد هيدجى در آخر حاشيه شرح منظومه نوشته است كه حاج ملا هادى در سال 1212 ه قمرى (غريب) متولد شد، با اينكه پدرش از تجّار و ملاكين سبزوار بوده خودش بتحصيل علم و ادب رغبت نمود، بعد از آن بذكر بعضى از ادوار تحصيلات و زندگانى او پرداخته تا آنكه گويد: راه معاش سبزوارى منحصر بيك جفت گاو و يك باغچه بود، در فصل انگور تمامى طلّاب را بدانجا دعوت ميكرد، از حاصل زراعت، نخست حقوق واجبه را ردّ مينمود، ثلث مابقى را نيز موضوع كرده و متدرجا بفقرا ميداد، در ايّام عيد غدير نيز بهريك از فقراى سادات يك قران و ديگر فقرا نيم قران برسم عيديانه تاديه ميكرد، از كثرت شهامتى كه داشته از هيچ‌كس چيزى نميخواست، تحف و هدايا نيز اصلا قبول نمى‌نمود، در تمامى عمر خود با كمال زهد و تقوى و صدق و صفا و بى‌آلايشى و نهايت عزّت نفس گذرانيد، بهيچ‌كس از اكابر و اغنيا اعتنائى‌