وا قلة حزناه زيرا كه اگر محزون باشى قدرت نفس كشيدنت نباشد. رابعه بسال 135 يا 136 ه قمرى درگذشت و در سر كوهى در كنار قدس خليل مدفون شد، قبرش را زيارت ميكنند و اينكه احمد رفعت وفات او را بسال 180 و بعضى در 185 ه (قف يا قفه) نوشته و مسكين و مسكينه يا مسعود و مسعوده را نيز مادّه تاريخ گفته‌اند دور از تحقيق بوده و منافى عادى با طالب ازدواج بودن حسن بصرى (متوفى در 110 ه ق) است.

(ص 283 ث و 201 ج 1 كا و 203 در منثور و 280 ج 3 فع و 138 ج 1 خيرات حسان)

رابعه قزدارى بلخى‌

- دختر كعب، از عرفاى زنان قرن چهاردهم هجرت ميباشد، با رودكى (متوفّى در نيمه اوّل قرن مذكور) معاصر و در حسن و جمال و فضل و كمال و سخنورى نادره زمان خود بود، به بكتاش، غلام برادر خود حارث، محبّتى بى‌نهايت داشته و عاقبت بدست برادرش مقتول شد و از اشعار او است:

زمان وفات و ديگر مشخّصاتش بدست نيامد. پدرش كعب در اصل از اعراب بوده و در بلخ و قزدار نفوذ و اقتدار داشته است. (اطلاعات متفرقه)

راجز

اغلب نامى است صحابى عجلى و شرح حالش در علم رجال است.

راجز فضل بن قدامه عجلى‌

- يكى از فحول شعراى عهد اموى ميباشد كه كنيه‌اش ابو النّجم و در رجزگوئى در طبقه اوّل بوده و از او است:

گويند، شبى هشام براى نقل قصص و حكايات متفرّقه احضارش كرد او نيز فصلى از دختران خود بيان نمود و درباره ظلّامة كه نام يكى از ايشان است گفت:

خود هشام و اهل بيت و زنان او كه در پس پرده بودند خنده كردند، سيصد دينار (اشرفى طلا)