نسخ، شعر خوب هم ميگفت، مجيد تخلّص ميكرد، ديوان اشعار هم داشته و از او است:

عبد المجيد در اصل طالقانى بود، مدتى در اصفهان اقامت گزيد، با لباس درويشانه ميگذرانيد تا روز چهارشنبه پانزدهم محرم سال 1185 ه قمرى (غقفه) در آنجا وفات يافت و در تخت فولاد در مقابل تكيه ميرفندرسكى مدفون شد و مادّه تاريخ وفاتش كه بر روى سنگ قبر حجارى شده اين است: جعل الجنة مثويه اله- 1185 (ص 545 عم و غيره)

درويش [ (محمد)]

محمد، معروف بكوكب، بهمين عنوان معروفى خود خواهد آمد.

درويش مصطفى بن قاسم بن عبد الكريم بن قاسم بن محيى الدين‌

- حلبّى الاصل طرابلسىّ المولد و المنشأ، شافعى المذهب، وفائى المشرب، نزيل مدينه منوّره و از احفاد محمد حنفية، فقيهى است نحوى اديب شاعر ماهر، بسال 987 ه قمرى (ظفز) در طرابلس شام زاييده شد، فنون ادبيّه را از اكابر آن ديار فراگرفت، بمصر رفته و فقه و نحو را از فحول آنجا خواند، در سال 1032 ه قمرى (غلب) بمدينه رفته و تأهّل نموده و اقامت گزيد، بنشر علم و تدريس در مسجد نبوى ص پرداخت تا آنكه بعضى از متلبّسين بلباس اهل علم نيز در اثر رقابت بناى تدريس گذاشته و دخيل وظائف علميّه شدند، بهمين جهت صاحب ترجمه دست از كار كشيده و ملازم حال خود گرديد.

از تأليفات او است:

1- الدر الملتقط من بحر الصفا فى مناقب ابى الاسعاد بن وفا 2- المنح الوفائية فى شرح التائية كه شرح قصيده تائيه ابن حبيب صفدى است 3- نزهة الابصار فى السير فى ما يحدث للمسافر من الخبر 4- هتك الاستار فى وصف العذار.

از اشعار او است كه در استغاثه بحضرت نبوى ص گفته است: