ابو العطا، مولدش كرمان بود، بيشتر در بغداد و بلاد ديگر امرار حيات مى‌نمود، اشعار پير مذكور خود را تدوين كرده و بهمين جهت به نخلبند شعرا ملقّب گرديده است. در بدايت حال مستوفى و مدّاح سلطان ابو سعيد خان چنگيزى بوده سپس بواسطه حضور در خدمت جمعى از مشايخ طريقت از آن كار دست كشيد و طريق انزوا پيش‌گرفت. ديوان بزرگ كاملى دارد مشتمل بر غزليّات و مثنويّات و قصائد عربى و پارسى و تمامى اقسام شعرى كه محتوى بر بيست هزار بيت ميباشد، نيز پنج مثنوى بنام روضة الانوار، كمال‌نامه، گل و نوروز، گهرنامه و هماى و همايون نظير پنج مثنوى نظامى ببحرهاى مختلف انشا نموده و ممدوح او در هريك از آنها يكى از اكابر ميباشد كه در هريك از آنها بتاريخ نظمش هم تصريح كرده است، چنانچه روضة الانوار در سال 743 ه ق (ذمج) بنام شمس الدين محمد، وزير شاه شيخ ابو اسحق نظم و در تهران چاپ شده است، كمال‌نامه كه آن نيز مثل روضه مشتمل بر مطالب عرفانى بوده و در سال 744 ه ق (ذمد) بنام خود شيخ ابو اسحق منظوم گرديده، گل و نوروز در سال 742 ه ق (ذمب) در معاشقه نوروز پسر پادشاه خراسان، با گل‌دختر پادشاه روم بنام تاج الدين عراقى موشّح شده، گهرنامه در سال 746 ه ق (ذمو) بنام بهاء الدّين، وزير محمود بن عزّ الدين از نوه‌هاى خواجه نظام الملك طوسى نظم و بيشتر مطالب آن در مدح اجداد بهاء الدين مذكور ميباشد، هماى و همايون در سال 732 ه ق (ذلب) در بغداد بنام ابو سعيد بهادر خان و خواجه غياث الدين محمد وزير نظم شده و همين پنج مثنوى است كه به خمسه خاجو معروف و داراى اهميت بسيار و ابيات آن در حدود ده‌هزار و نهصد و شش بيت ميباشد و تاكنون جز روضة الانوار و هماى و همايون چاپ نشده و يك نسخه خطّى خمسه، بشماره 415 در كتابخانه مدرسه سپهسالار بزرگ تهران موجود ميباشد و از اشعار خاجو است كه در حكمت و موعظه و نصيحت گويد: