شيعه به تشيع او تصريح كرده است. ص 221 ج 2 س و كنى و القاب بروجردى‌

آوى‌[1]

آوى حسن بن ابى طالب-

بعنوان آبى مذكور افتاد.

آوى محمد بن محمد بن محمد-

بن زيد ابن داعى حسينى آوى غروى، نقيب رضى الدين، سيد، عابد، جليل، صالح، زاهد، نبيل، صاحب مقامات عاليه و كرامات باهره، عديل سيد ابن طاوس و صديق او بوده است. بسا باشد كه ابن طاوس از او ببرادر صالح تعبير نمايد و اين سيد همان است كه سند بعضى از استخارات بدو منتهى گردد و بواسطه چهار پدر مذكور خود تمامى مصنّفات سيد مرتضى و شيخ طوسى و سلار و ابن البراج و ابو الصلاح را از خودشان روايت مى‌كند و در چهارم صفر ششصد و پنجاه و چهار هجرت (654 ه) عازم جنان گرديد. (ص 101 هب و 444 مس)

آهنگ شيرازى ميرزا محمد-

پسر كهين فرهنگ شيرازى آتى التّرجمه، متوفى بسال 1308 ه قمرى، از شعراى اوائل قرن چهاردهم هجرى شيراز ميباشد و از او است:

سال وفاتش بدست نيامد و در ضمن جدّش وصال شيرازى نيز خواهد آمد (ص 364 عم)

آهو [ (از فقهاى حنفيّه)]

از فقهاى حنفيّه ميباشد و كتابى در فتاوى تأليف داده كه صاحب فتاوى تاتار خانيه از آن بسيار نقل مى‌كند و ظاهرا در اوائل قرن هفتم هجرت در قيد حيات بوده است. (ص 502 ج 1 س)

آهى ترشيزى جغاتايى-

از امراى جغاتاى و از شعراى شاه غريب ميرزا پسر سلطان حسين ميرزا بايقرا بوده و در خدمت او شرف منادمت‌

[1]- آوى- منسوب است به آوه كه در تحت عنوان آبى اشاره نموديم.