اقسام عمده شعر، فخر و مدح و هجو و غزليّات بود، جرير در همه آنها بر ديگران برترى داشت و در هريك از آنها اشعارى گفته است كه در آن رشته بنهايت مطلوب واقع شده و درميان مردم جارى و ضرب المثل ميباشد چنانچه در فخر گفته است:

در مدح عبد الملك بن مروان گفته است:

در هجو گفته است بدون اينكه فحشى بزبان آورده باشد:

در غزل و عشقبازى گفته است:

از نسب مذكور در فوق جرير كه موافق وفيات الاعيان نگارش داديم مكشوف گرديد كه نام جدّ جرير حذيفة و لقبش خطفى است و خود ابن خلّكان در ذكر اسامى پدران جرير بهمين معنى تصريح كرده و نام صاحب ترجمه را هم جرير نوشته و در باب جيم نگارش داده است. اينكه احمد رفعت و معجم المطبوعات نام خود او را حذيفة نوشته و جرير را لقب دانسته‌اند بى‌مأخذ بوده و مستندى از كتب تراجم ندارد بلكه به جرير ناميدن مادرش، در هنگام ولادتش، در بعضى از آنها تصريح شده است. اما تعرّض ما بذكر حال او (كه بهمين اسم اصلى خود معروف و شرح حالش خارج از موضوع اين كتاب است) محض بجهت تذكر دادن همين مطلب بوده و محتمل است كه بعضى از اهل تتبّع لفظ جرير را لقب پندارند و ترجمه حال او را از اين مختصر كه براى شرح‌حال معروفين بلقب وضع شده جويا باشند. وفات جرير در سال يكصد و ده يا پانزده از هجرت (110 يا 111 ه قمرى) در همان سال وفات فرزدق، در شصت و نه يا هشتاد و يا هشتاد و چند سالگى در يمامه واقع شد و بنوشته آثار عجم قبر هردو در بصره است. ابو حزره، بفتح حاى بى‌نقطه، مال نيكو و پسنديده است و اما سبب لقب ابن المراغة آنكه مادر جرير از طرف اخطل يا فرزدق، محض بدگوئى، لقب مراغة را داشته است كه بمعنى مزبله و مكانى است كه چاروايان‌