ادباى عامّه ميباشد كه در اخبار و سير نيز باخبر بود و از اصمعى، يونس بن حبيب، ابو عبيدة، ابو زيد انصارى، اخفش و سعيد بن مسعدة اخذ مراتب نمود، بافراء نحوى مناظره‌ها ميكرد و بر وى فائق ميآمد، در حفظ احاديث و اخبار و وقايع، دستى توانا داشت و در نحو و لغت و عروض و سير تأليفات عديده دارد:

1- الابنية 2- التنبيه 3- غريب سيبويه 4- الفرخ كه بمعنى جوجه و بچه است يعنى بچه كتاب سيبويه. جرمى صالح، در سال دويست و بيست و پنج از هجرت (225 ه ق) درگذشت و در روضات الجنّات او را در رديف علماى عامّه نگارش داده است، در معجم الادبا و وفيات الاعيان از مذهب وى نامى نبرده‌اند لكن ظاهر آن است كه از عامّه ميباشد، نيز در وفيات الاعيان گويد: جرمى منسوب به چندين قبيله است كه همه آنها به جرم موسوم بوده و انتساب صالح معلوم نيست كه بكدام يك از ايشان است و در اصل از هيچ‌كدام نيست و نسبت او بهركدام كه باشد محض بجهت نشو و نما درميان ايشان است و بس.

(ص 247 ج 1 كا و 334 ت و 84 ف و 5 ج 12 جم و 118 هب و 130 ج 2 نى)

جرمى على بن حسن-

طاهرى مصطلح علم رجال بوده و شرح حالش موكول بدان علم است.

جرير [بن عطية بن حذيفه خطفى‌]

بن عطية بن حذيفه خطفى ابن بدر بن مسلمة بن عوف بن كليب بن يربوع بن حنظلة ابن مالك بن زيد مناة بن تميم بن مرّكليبى تميمى يربوعى، مكنّى بابو حزره، و گاهى ملقّب بابن المراغة، از اكابر و فحول شعراى عصر بنى اميّه ميباشد كه بسيار وسيع الخيال و صافى القريحه و از معاصرين اخطل و فرزدق بود كه باتفاق اهل فنّ، اين سه تن، سرآمد تمامى شعراى اسلامى هستند و بعقيده اكثر، جرير در تمامى فنون شعرى از اخطل افضل و در غالب آنها بفرزدق هم تقدّم داشت.

حكايات و نوادر بسيارى از وى منقول است، بانعامات و جوائز زيادى از هشام بن عبد الملك و ديگر خلفا نايل آمد، بهجوگوئى مايل بود و مردمان از شرّ زبان او ايمنى نداشتند و بويژه، مهاجات او با فرزدق و اخطل مشهور و ضرب المثل است ديوان شعرى دارد كه بسال 1895 م در قاهره مصر چاپ شده و كتابى هم در تاريخ تأليف داده است. گويند كه‌