و چهل و هفت از هجرت (447 ه ق) در هفتاد و هفت يا هشتاد و دو سالگى درگذشت و خطيب مذكور بر جنازه‌اش نماز خواند.

محسن- بضمّ اوّل و فتح ثانى و كسر و تشديد ثالث است.

(ص 18 ج 2 كا و 1675 ج 3 س و 115 ج 12 تاريخ بغداد و 112 لس و غيره).

تنوخى على بن محمد بن داود بن ابراهيم-

انطاكىّ المولد، بغدادىّ المنشأ و المسكن، بصرىّ المدفن، معتزلىّ الاصول، حنفىّ الفروع، ابو القاسم الكنية، از اعيان فضلا و ادبا، مشاهير علما و شعرا بود، در نحو، لغت، نجوم، هيئت، هندسه، فرائض، عروض، علوم ادبيّه، فنون شعريّه، فقه ابو حنيفه و اصول معتزله وحيد عصر خود بشمار ميرفت بلكه در شمار اذكياى عالم معدود ميباشد. چند سال قضاوت بصره و بعضى از بلاد ديگر از طرف خلفاى وقت بدو مفوض شد و از اينرو به قاضى تنوخى معروف گرديد، در نزد سيف الدولة بن حمدان و وزير روشن‌ضمير مهلبى بسيار معزّز و محترم و صحبتش در نزد ايشان مغتنم بود. علاوه بر مراتب علميّه بسيار فصيح اللّسان و شيرين‌بيان و سخنور و مجلس‌آرا و بهمين جهت در ميان اكابر عراق به ريحانة النّدما و تاريخ الظرفا شهرت داشت، ديوان شعرى هم دارد و از اشعار او است:

ايضا

ايضا

از ابو محمد حسن بن عسكر صوفى واسطى نقل است كه بر روى سكوئى در باب ابرز بغداد براى تفرّج نشسته بودم، سه تن از زنان نيز آمده در پهلوى من نشستند، بدين شعر تنوخى هواء و لكنه جامد كه مذكور شد تمثل كردم يكى از ايشان گفت بقيه اين شعر را ميدانى‌