تلمسانى سليمان بن على-

بعنوان عفيف الدين نگارش خواهيم داد.

تلمسانى محمد بن احمد بن محمد-

مالكى، مكنّى بابو عبد اللّه، از شاگردان خطيب دمشقى و ابو حيّان مشهور و شارح كتاب شفاى قاضى عياض و غير آن بود و در سال هفتصد و هشتاد و يك از هجرت (781 ه قمرى) درگذشت.

(ص 113 هب و غيره)

تلميذ[1]

تلميذسنان‌

ابو الحسن، از پزشگان نامى سده چهارم بغداد و از شاگردان سنان بن ثابت بود كه روز دوشنبه سوم جمادى الاخرى سال 387 ه ق درگذشت. (ص 259 خع)

تلميذسنان ابو الحسن بن كشكرايا-

بنوشته ابن القفطى او نيز از مشاهير پزشگان قرن چهارم بغداد بود كه از طرف عضد الدوله ديلمى با چند تن ديگر از اطبّاى نامدار بعضويت بيمارستان بغداد تعيين شد، برادرش راهب بود، حقنه‌اى كه در دفع موادّ حارّه اثرى قوى داشته ترتيب داد بهمين جهت بصاصب حقنه شهرت يافت.

در مطرح الانظار گويد: ابو الحسين بن كشكرايا (كه در نامه دانشوران ابو الحسن ضبط كرده) طبيب امير سيف الدولة بن حمدان بود، زمان طايع باللّه عباسى و چند تن ديگر از خلفا را درك كرد، علم طبّ را پيش سنان بن ثابت بن قره تحصيل نمود، پس از آنكه عضد الدولة بيمارستان بغداد را بنا نهاد وى را نيز از معالجين آنجا قرار داد. گويند طبيب مذكور در مباحثات طبّى بجدل و تخطئه اطبّا و شرمنده و خجل كردن ايشان ميل مفرط داشت، از اختراعات وى حقنه سودمندى است، آنرا در دفع قيام كبدى بكار ميبرد كه بسى سودمند بود، لذا همين طبيب در عصر خود بصاحب حقنه معروف شد و در سال سيصد

[1]- تلميذ- بكسر اول بعربى پيرو، تابع، متعلم، طالب علم و كسى است كه در مدرسه، براى تحصيل اقامت گزيند، جمع آن تلامذه و تلاميذ بوده و حرف (ت) در اول آن جوهر كلمه است. اين كلمه جزو عنوان مشهورى دو تن از اطباء ميباشد كه بطور اجمال مينگارد.