دهم يا پانزدهم يا شانزدهم هجرت (510 يا 515 يا 516 ه قمرى) در مرورود وفات يافت و مولدش شهر بغ يا بغشور، مابين مرو و سرخس و هرات ميباشد و در مقام نسبت بدانجا بغوى گفتن شاذّ و مخالف قياس است.

(ص 134 ج 4 مه و 159 ج 1 كا و 107 هب و 573 مط و 3350 ج 5 س و 214 ج 4 طبقات الشافعية)

بغوى عبد اللّه بن محمد بن عبد العزيز-

مكنّى بابو القاسم، از محدّثين عامّه ميباشد كه در زمان خود محدّث عراق بود، از احمد بن حنبل، ابن المدينى، مشايخ مسلم، بخارى و مشايخ بسيارى ديگر روايت كرده است.

عمرى دراز نمود بحدّى كه مرجع استفاده آبا و اولاد بلكه اجداد و احفاد بود. كتاب السنن على مذاهب الفقهاء، كتاب المسند، كتاب معجم صغير و كتاب معجم كبير در صحابه، از تأليفات او است و در سال سيصد و هفده از هجرت (317 ه قمرى) در يكصد و سه يا چهار سالگى درگذشت.

(ص 325 ف و 107 هب)

بغوى محمد بن عبد الصمد دقاق-

بغدادى، مكنّى بابو الطيّب، معروف به بغوى، خاله‌زاده عبد اللّه بن محمد بغوى مذكور در بالا و از مشاهير محدّثين عامه بود. به پنج واسطه از جابر بن عبد اللّه از حضرت رسالت پناهى ص روايت كرده كه آن حضرت روز حديبيه دست حضرت امير المؤمنين ع را گرفته و ميفرمود:

هذا امير البررة و قاتل الفجرة، منصور من نصره، مخذول من خذله و صدا بلند كرده ميفرمود: انا مدينة العلم و علىّ بابها فمن اراد البيت فليأت الباب بغوى، در ماه جمادى الاولى از سال سيصد و نوزده از هجرت (319 ه قمرى) درگذشت.

(ص 377 ج 2 تاريخ بغداد)

بقائى ابراهيم بن عمر-

بعنوان سلفى ابراهيم بن عمر، مذكور خواهد شد.

بقار حسن بن داود بن حسن-

قرشى، نحوى، قارى، معروف به بقار، در سال سيصد و پنجاه و دو از هجرت (352 ه قمرى) وفات يافت، در علم نحو حاذق و در اصول تجويد و قرائت قرآن متفرد بود، قرآن مجيد را با الحان متفرّقه ميخواند. كتاب قرائة الاعشى، كتاب اللغة در مخارج حروف و اصول نحو از تصنيفات‌