باجورى يا بيجورى ابراهيم بن احمد-

مصرى شافعى، از اكابر علماى شافعيّه ميباشد، در ديهى باجور (يا بيجور) نامى از دهات مصر متولد گرديد، از افاضل عصر خود اخذ مراتب علميّه نمود، عاقبت رياست جامع از هر بدو منتهى شد، در قرائت قرآن بسيار رطب اللّسان بود و از تأليفات او است:

1- التحفة الخيرية 2- تحفة المريد على جوهرة التوحيد 3- تحقيق المقام على كفاية العوام فى ما يجب عليهم من علم الكلام 4- فتح الخيبر اللطيف بشرح متن الترصيف كه در علم صرف ميباشد و شرح كتاب ترصيف ابن عيسى عمرى است 5- المواهب اللدنية على الشمائل المحمدية و غير اينها و در سال هزار و دويست و هفتاد و هفت هجرت (1277 ه قمرى) درگذشت. (ص 507 مط و غيره)

باجى ابو الوليد،

سليمان بن خلف بن سعد، مالكى، اندلسى تجيبى باجى، فقيهى است حافظ، مفسّر، متكلّم، اديب شاعر، از اكابر علماى اندلس، كه در فقه و حديث و اكثر فنون ديگر وحيد عصر خود بشمار ميرفت.

نخست مقيم اندلس بود پس سه سال در مكّه و سه سال ديگر نيز در بغداد اقامت نمود، بتدريس فقه و نشر احاديث نبوى پرداخت، عاقبت باز باندلس برگشت و حامل بار گران قضاوت شد تا شب پنجشنبه نوزدهم رجب چهارصد و هفتاد و چهار يا نود و چهار از هجرت (474 يا 494 ه قمرى) در شهر مريه نامى از بلاد اندلس درگذشت. تأليفات او بدين شرح است:

1- احكام الفصول فى احكام الاصول 2- الاشارة در اصول فقه 3- الايماء در فلسفه 4- التسديد الى معرفة التوحيد 5- التعديل و التجريح فى من روى عنه البخارى فى الصحيح 6- تفسير القرآن 7- سنن المنهاج 8- شرح الموطأ 9- مسائل الخلاف 10- الناسخ و المنسوخ و غير اينها.

باحى- منسوب بشهر باجه نامى است از بلاد اندلس، باجه ديگرى هم هست در آفريقا و يكى ديگر هم ديهى است در اسپهان.

(ص 246 جم و 511 مط و 79 ج 1 فع و 322 ت و 231 ج 1 كا)

باخرزى ابو القاسم (يا ابو الحسين) على بن حسن بن على بن ابى الطيب-

بموضع باخرزنامى از نواحى نيشابور نسبت دارد، از مشاهير شعرا و ادبا