اشراف قوم خود بود، در ركاب ظفر انتساب حضرت امير المؤمنين ع در صفّين حضور داشت، در وقعه جان‌سوز كربلا هم از كسانى بود كه نامه‌نگار حضور مبارك حضرت حسين بن على ع شد و تشريف‌فرمائى آن حضرت را بكوفه درخواست كرد ولى بعد از آمدن آن حضرت ترك نصرت نمود و بعد از امر شهادت از آن كار سراپا ننگ و عار تاريخى خود نادم شد، يگانه توبه را در آن ديد كه بخونخواهى آن شهيد راه حقيقت و ديانت، قيام كند و آلوده بخون خود باشد اينك وى با جماعتى كه چهار هزار تن بودند در اول ربيع الاخر سال شصت و پنج هجرت در نخيله جمع شدند و همين سليمان امير ايشان شد و براى خونخواهى بصوب شام نهضت نمودند و بهمين جهت آن جماعت به توابين موسوم و سليمان نيز به امير التوابين موصوف و مشتهر گرديد. سليمان در همين قضيه با تير يزيد بن حصين بن نمير در موضع عين الورد نامى از جزيره در نود و سه سالگى مقتول شد و سر او را بامر مسيّب بن نجيه نزد مروان بن حكم فرستادند. (ص 200 ج 1 تاريخ بغداد)

امير جلاير

بعنوان جلاير خواهد آمد.

امير جمال الدين عطاء اللّه-

بعنوان صاحب روضة الاحباب خواهد آمد.

امير حاج حسينى جنابدى-

از شعراى شيعه و سادات جنابد خراسان ميباشد طهارت اصل و لطافت طبع وى مستغنى از بيان و بسيار منزوى و از مردم كناره كشيده بود. با امير على شيرنوايى متوفى در 906 يا 907 ه قمرى معاصر و همواره خاطر وى بمدّاحى اهل بيت طهارت مصروف بود، در ديوان قصائد به امير حاج و در غزليّات، به انسى تخلّص مى‌كرد. قصّه ليلى و مجنون را نظم كرده و مطلع آن اين است:

نيز در مدح حضرت امير المؤمنين عليه السلام گويد:

تا آخر كه مجموع آنها بيست و سه بيت است.