ولايت اختلاف كردند و عاقبت براى رفع اشكال، امة الجليل را بداورى برگزيدند. او گفت، ولىّ كسى است كه در هرآن، مشغول بحق بوده و از خلق منصرف باشد و علاقه بدنيا و زخارف آن نداشته و آنى بغير خدا نپردازد و شرحى زايد بدست نيامد.

(ص 70 در منثور و 33 ج 1 خير)

امة الخالق‌

دختر عبد اللّطيف بن صدقه، از محدّثين زنان عامه بود، در مجلس درس جمال الدين حنبلى حاضر ميشد، از اكثر محدّثين وقت اجازه اجازه داشت و از مشايخ جلال الدين سيوطى ميباشد و در سوم ذيقعده سال نهصد و بيست از هجرت درصد و هفت سالگى درگذشت. (ص 33 ج 1 خير)

امة العزيز

بغدادية، خديجه كه بامة العزيز شهرت داشت و دختر حمام نام معروف به قيم بود كه قيم هم شغل باغبانى داشته است. چون پدرش استعداد فطرى او را ديد، اسباب تحصيلش را فراهم كرد و اصول كتابت و تجويد را بوى ياد داد، خود خديجه نيز ذوقى پيدا كرد و باخذ علوم گوناگون پرداخت. در بغداد حاضر مجلس درس ابن شيرازى و ديگر مشاهير وقت شد و در مصر نيز از اكابر آنزمان كسب علوم ميكرد و در دمشق و تبوك بتعليم حديث مى‌پرداخت. در ادبيّات، فريد عصر بود، مقامات حريرى را بطور اكمل درس مى‌گفت و بسيارى از مشاهير وقت، همين كتاب را از وى ياد گرفته‌اند.

علم تجويد را نيز از اساتيد وقت ياد گرفت لكن مهارتى بسزا نداشته است، چندگاهى مجلس وعظ براى زنان منعقد ساخت و عاقبت وعظ را ترك گفته و در خانه خود منزوى گرديد تا در سال ششصد و نود و نه هجرت (699 ه قمرى درگذشت).

(ص 101 تخ و 114 ج 1 خير)

امة العزيز خديجه-

همان امة العزيز بغداديّه مذكور در بالا است.

امة العزيز زبيده بنت جعفر-

بهمين عنوان زبيده خواهد آمد.

امة العزيز شريفيه-

زنى بوده است اندلسى كه در ادبيّات و اشعار مهارتى بسزا داشت و اين اشعار بدو منسوب است: