شرح الفيه ابن مالك است و در سال نهصد تمام هجرت (900 ه قمرى) درگذشت.

(ص 251 مط)

اشنان‌[1]

اشناندانى سعيد بن هرون-

كنيه‌اش ابو عثمان، از پيشوايان نحو و لغت ميباشد و كتاب الابيات و كتاب معانى الشعر و غير آنها از تصنيفات او است.

وى در سال دويست و هشتاد و هشت هجرت (288 ه قمرى) درگذشت (لفظ اشناندانى منسوب به محلّه اشنان نامى از بغداد است كه در مقام نسبت حرف دال را برخلاف قياس بدان افزوده‌اند). (ص 452 مط و 230 ج 11 جم)

اشنانى ابو بكر-

از عرفاى اواخر قرن سوم هجرت ميباشد كه بسيار اهل حال و صاحب ذوق سليم بود و زمان معتضد و مكتفى خليفه شانزدهمى و هفدهمى عباسى را (279- 295 ه) ديده و سال وفاتش بدست نيامد و نسبت او به كوى اشنان از بغداد است. (ص 120 ج 3 مه)

اشنانى ابو عبد اللّه حسين بن محمد-

رازى، مصطلح علم رجال و شرح حالش در كتب رجاليه است.

اشنانى ابو الحسن عمر بن حسن بن مالك-

شيبانى اشنانى، از قدماى اهل تاريخ و اصحاب سير ميباشد كه كتاب الخيل و كتاب فضائل على بن ابيطالب و كتاب مقتل حسن بن على ع و مقتل زيد بن على از آثار قلمى او بوده و زمانش پيش از زمان ابن النديم، محمد بن اسحق، متوفى در سال 385 ه قمرى است و سال وفاتش بدست نيامد. (ص 166 ف)

[1]- اشنان- بضم اول، چنانكه اشاره شد، نام يكى از محلات بغداد است و بضم و كسر اول، بيخى است معروف كه بپارسى چوبك و چوغان گويند و براى تميز كردن لباس بكار برند و جمعى از محدثين و ديگر طبقات به بيع و فروش آن منسوب هستند و ما هم بعضى از منسوبين اشنان را بهريك از دو معنى مذكور كه باشد مى‌نگاريم.