از شاگردان حجة الاسلام رشتى آتى الترجمه روايت كرده و بواسطه او از حجة الأسلام مذكور نيز روايت ميكند.

ملا محمد تقى مذكور نيز از اكابر مجتهدين بوده و در سال 1257 ه قمرى بامر دولت با كمال عزّت از يزد به تهران آمد و اقامت گزيد و مدرّسى مدرسه فخريّه بدو مفوض شد و در سال هزار و دويست و شصت و هفت هجرت (1267 ه) وفات يافت.

(مآثر و آثار و ص 99 ج 1 عه و 18 ج 2 نى)

ارزنى يحيى بن محمد-

نحوى مكنّى به ابو محمد، از ائمّه علوم عربيه و از شاگردان حسن بن عبد اللّه سيرافى بود و در محرم سال چهارصد و پانزدهم هجرت (415 ه قمرى) درگذشت. كتاب مختصرى در نحو نوشته كه بسيار مليح الخط و سريع الكتابة بود. هرروز وقت عصر ببازار كتاب‌فروشان رفته، كتاب فصيح ثعلب را به اجرت نيم دينار نوشته و هزينه ضروريّات خود مى‌نمود و چيزى ذخيره فردا نمى‌كرد.

(ص 239 ج 14 تاريخ بغداد و 34 ج 20 جم)

ارزيزى ابو العباس-

از اكابر عرفاى اواخر قرن چهارم هجرت بود كه خواجه عبد اللّه انصارى متوفى در سال 481 ه زمان او را دريافته و شرح حال او را مى‌نويسد و سال وفاتش بدست نيامد. (ص 398 ج 2 مه)

ارسنجانى ملا احمد-

از قصبه ارسنجان شيراز، جامع فضائل حميده و حاوى خصال پسنديده بود. پس از تحصيل علوم رسمى و عقلى و نقلى ترك علائق دنيوى گفت و خلوت را بر جلوت گزيده و مرجع استفاضه اكثر ارباب حال و اصحاب كمال گرديد و مدتها در شيراز اقامت كرده و بذكر حق آرميد. يك مثنوى شوريه نامى دارد و در سال 1274 ه قمرى در شيراز وفات يافت و در دار السّلام آن شهر مدفون شد.

(ص 248 عم)

ارسنجانى ملا على عسگر-

از قصبه ارسنجان شيراز و از مشاهير سالكين و مجاهدين بود. دست ارادت به ملا احمد ارسنجانى فوق داد و خط نسخ او ناسخ خطوط پيشينيان شد و در سال 1302 ه قمرى در همان قصبه درگذشت.

(ص 248 عم)