4-4. بحراني که در انسان‌شناسي ديني ديده مي‌شود، وجود تحريف‌ها و انحراف‌هايي است که در ادياني چون دين مسيح، يهود و بسياري از اديان ديگر اتفاق افتاده است؛ لذا اگر انديشمند مغرب زمين بر اساس متون مقدسي که صبغه‌ي بشري پيدا کرده‌اند بخواهد به شناخت انسان بپردازد، به چيز معتنابه و قابل ارزشي دست نمي‌يابد.

شايان ذکر است که قرآن کريم از برکت حمايت و اعجاز الهي از هر گونه تحريف و انحرافي مصون و محفوظ مانده است و مسلمانان مي‌توانند با مراجعه به اين ثقل اکبر و تفسير آن به وسيله‌ي ثقل اصغر، يعني ائمه اطهار (ع) نوعي انسان‌شناسي واقعي ديني را تحصيل نمايند.

5-4. بحران انسان‌شناسي عرفاني و شهودي اين است که عارف به لحاظ مشکلات زبان‌شناسي‌ نمي‌تواند آن را از علم حضوري به علم حصولي تبديل کند؛ مثلاً مفاهيم عرفاني خاص و شخصي‌اند؛ و نمي‌توان آن را با الفاظ و مفاهيم زباني و کلامي، که عمومي‌اند، به رشته‌ي سخن درآورد و به ديگران انتقال داد؛ لذا همه‌ي عرفا از تنگناي زبان مي‌نالند.

6-4. بحران انسان‌شناسي عقلي، ناتواني عقل در شناخت ساحت‌ها و ابعاد مختلف انسان است و از طرفي فيلسوفان در مقام اثبات ديدگاه‌هاي خود، بعضاً از دستاوردهاي تجربي به صورت مقدمه‌ي برهان بهره مي‌گيرند؛ نتيجه ظني و غير يقيني به ارمغان مي‌آورد؛ زيرا نتيجه‌ تابع اخس مقدمات است.

5. مسائل و مباحث انسان شناسي

1. تعريف انسان‌شناسي از ديدگاه مکاتب مختلف

2. تاريخچه‌ي انسان‌شناسي

3. رابطه‌ي انسان‌شناسي با علوم ديگري چون: روان‌شناسي، اخلاق، علوم تربيتي، فلسفه، حقوق، سياست، جمعيت‌شناسي، اقتصاد، زيست‌شناسي و ..

4. روش‌ انسان شناسي

الف) آيا حقيقت انسان قابل شناخت است و مي‌توان با معرفت به کنه آن دست