فرموده اش( : قل لئن اجتمعت الجن و الانس ) . . . .

هر آينه عربهاى بيابانگرد و باديه نشين و دانشجويان مبتدى همه شان بايد پيامبرانى باشند كه به ايشان وحى مى رسد , تا چه رسد به دانشمندان . و سنجش اين سوره هاى من درآوردى ساختگى را به كتاب( مقامات حريرى) مثلا مانند سنجيدن كاه است به خاك زردار تا چه رسد به قرآن كه( حريرى) و پرمايه تر از او توان آن را نيافته اند كه به آوردن سوره از آن لب بجنبانند , اگر چه مانند سوره كوثر چهار آيه باشد .

اين ابوالعلاء معرى شاعر نابيناى , زبان عرب كه رهبر و استاد در فنون ادب و شئون كلام است و در نيكو سرودن شعر و دلچسبى نثر انگشت نماست و در علوم عربيت به او مثل زده مى شود و كتابهاى او به نامهاى( لزوم ما لا يلزم) و( سقط الزند) , و( شرح الحماسة) و نوشته هاى ديگرش گواه فضل و دانش او مى باشد .

بنابر آنچه ياقوت حموى در كتاب( معجم الادباء) در شرح حال او نقل كرده , اين شخص با اين فضلش در صدد معارضه با قرآن برآمد , و ما گفتار او را در معارضه قرآن مى آوريم و چنانچه تو با ديده علم و معرفت به آن بنگرى برايت روشن خواهد شد كه نسبت آن گفته ها به قرآن مانند پرتو كرم شب تاب است نسبت به فروغ خورشيد درخشان .

ياقوت حموى گويد : به خط عبدالله بن محمد بن سعيد بن سنان خفاجى , در كتابى كه در موضوع( الصرفة) نوشته بود خواندم كه در آن كتاب او پنداشته است قرآن فصاحت چندانى ندارد كه خرق