و گفته است : آن از ده حرف و قرائتى است كه من آن را وارد در قرائت عاصم از قرائت على بن ابى طالب عليه السلام نمودم تا اينكه قرائت على را خالص گردانم و آن قرائت حسن و ابى عبدالرحمن سلمى است .

ابوعبدالرحمن هر وقت شخصى را مى ديد كه ( عرف ) را به تشديد مى خواند او را با سنگريزه مى زد .

مى گويم : ابوبكر بن عياش , [1] و حفص بن سليمان بزاز هر دو از عاصم بن ابى النجود بهدله روايت مى كنند , و عاصم يكى از هفت تن قاريانى است كه قرائتشان به حد تواتر رسيده و لكن صداهاى ( اعراب ) قرآن كه هم اكنون رائج است , تنها بر طبق قرائت حفص از عاصم اعراب گذارى شده و از آنچه طبرسى از ابن عياش نقل كرده برمى آيد كه قرائت عاصم همان قرائت اميرالمؤمنين على بن ابى طالب روحى له الفداء است مگر در ده كلمه كه ابوبكر بن عياش در قرائت عاصم وارد كرده تا قرائت على عليه السلام خالص گردد , بنابراين قرائتى كه حالا متداول است همان قرائت على عليه السلام مى باشد . و همچنين طبرسى در فن دوم از مقدمه تفسيرش در ذكر نامهاى قراء گويد :

پس اما عاصم بر ابى عبدالرحمن سلمى قرائت كرده است و او