حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد كه: هر گاه اراده كنى كه از منزل خود بيرون روى، بايد بيرون روى مثل رفتن كسى كه اميد عود به خود نداشته باشد، و يقين داند كه در اين سفر فوت خواهد شد. يعنى: آنچه لازمه سفر است از وصيّت و تحصيل برائت ذمّه از حقوق اللَّه و حقوق النّاس، بجا آر. كه به حكم: «اللّيل حبلى» و مقتضاى كريمه: وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ‌ (لقمان- 34)، در هر نفسى احتمال موت دارد. اگر در سفر، اجل فرا رسد، نادم و مغبون نباشى. حديث است كه:

«اذا اصبحت فلا تحدّث نفسك بالمساء، و اذا امسيت فلا تحدّث نفسك بالصّباح، فانّك لا تدرى ما اسمك غدا».

، يعنى: هر گاه به صبح رسيدى، قرار شام به خود مده، هر گاه به شام رسيدى، قرار صبح به خود مده. چرا كه چه دانى كه فردا نام تو چه خواهد بود، مرده يا زنده؟

و لا يكن خروجك إلّا لطاعة، او في سبب من اسباب الدّين‌

يعنى: بايد نبوده باشد، بيرون رفتن تو از خانه، مگر از براى طاعت و بندگى خداى تعالى، واجبى يا سنّتى. مثل حجّ و زيارت مشاهد مقدّسه، يا مؤمنين يا تحصيل معاش خود و عيال، كه:

«الكادّ على عياله كالمجاهد في سبيل اللَّه».

، يعنى:

ثواب كسى كه به زحمت و رياضت، تحصيل معاش كند از براى خود و عيال خود، برابر ثواب كسى است كه جهاد كند در راه خدا.

و الزم السّكينة و الوقار

و در راه رفتن، ملازم سكينه و وقار باش. يعنى: به آرام دل و آرام بدن راه رو، و از سرعت و بطوء، مجتنب باش كه در كلّ امور، اقتصاد و ميانه‌روى ممدوح است. يا مراد اجتناب از حركتهاى لغو و فكرهاى باطل باشد. و حمل كلام به معنى ثانى، اولى است، چرا كه معنى اوّل عن قريب خواهد آمد و «تأسيس» به از «تأكيد» است.

و اذكر اللَّه سرّا و جهرا.