يعنى: بدان كه خداوند عالم، برگزيد از براى پيغمبر خود صلّى اللَّه عليه و آله، از اصحاب او جماعتى را و كرامت فرمود به اين جماعت، بزرگترين كرامتى كه ادراك شرف صحبت آن حضرت باشد، و زينت داد ايشان را به زينت تأييد و نصرت، كه عبارت از استقامت در اقوال و افعال باشد كه هر چه كنند و گويند موافق رضاى الهى باشد و از قانون شريعت بيرون نباشد، و نيز قوّت داد ايشان را بر صبر كردن بر سرّا و ضرّا و محبوب و مكروه، كه هر چه در صحبت آن حضرت به ايشان رسد از محن و آلام، صبر نمايند و هر چه از آن جناب به ايشان رجوع شود اطاعت و انقياد نمايند. و نيز گويا گردانيد زبان آن حضرت را به ذكر كردن و ياد نمودن فضايل و مناقب ايشان.

پس هر گاه دانستى كه اصحاب پيغمبر اين چنين كسانند، پس معتقد باش دوستى ايشان را و ياد كن فضيلت ايشان را.

و احذر مجالسة اهل البدع، فانّها تنبت في القلب كفرا خفيّا و ضلالا مبينا، و ان اشتبه عليك فضيلة بعضهم فكلهم إلى علاّم الغيوب، و قل:

اللّهمّ انّى محبّ لمن احببته أنت و رسولك، و مبغض لمن ابغضته و رسولك، فانّه لم يكلّف فوق ذلك، و اللَّه اعلم‌

مى‌فرمايد كه: دورى كن از مجالست و همنشينى اهل بدعت، چرا كه از مجالست اهل بدعت، مى‌رويد در دل، كفر خفى و ضلالت و گمراهى و اگر فضيلت بعضى از اصحاب آن حضرت به تو مشتبه باشد و ندانى مرتبه او را، پس متعرّض مدح و ذمّ او مشو، و به خدا توسّل نموده بگو: خداوندا، من دوست مى‌دارم هر كه تو او را دوست مى‌دارى و رسول تو او را دوست مى‌دارد، و بغض دارم هر كه را تو و رسول تو او را بغض دارد، و تو دانائى به همه پوشيدگيها.

و تو به زياده از اين مكلّف نيستى.