به تكلّف مى‌انداختم.»«24»

شخص ديگرى مى‌گويد: «هر گاه كسى به ديدن تو آمد، هر چه موجود بود براى پذيرايى او حاضر كن، اما اگر تو، به ديدن كسى رفتى، زياد نمان و موجبات اذّيت او را فراهم نكن.»

سلمان- رضى الله عنه- مى‌گويد «رسول خدا (ص) به ما امر كرد كه براى آن كه چيزى در خانه نداريم تا از مهمان پذيرايى كنيم خودمان را به مشقت نيندازيم و بايد با آنچه موجود است از او پذيرايى كنيم.»«25»

در حديث يونس- على نبيّنا و عليه السلام- آمده است كه دوستانش به ديدن او آمدند، پاره نانى و مقدارى سبزى كه خود كاشته بود، چيد و براى ايشان حاضر كرد، سپس گفت: «بخوريد، اگر خداوند عزّ و جل متكلّفان را لعنت نكرده بود، من خودم را براى شما به زحمت مى‌انداختم.»

مى‌گويم: در كتاب كافى به سندى حسن، از امام صادق (ع) نقل شده است كه فرمود: «مؤمن از برادر مؤمنش شرم نمى‌كند و نمى‌داند كار كدام يك از آن دو نفر شگفت انگيزتر استي آن كه وقتى بر برادرش وارد مى‌شود وى را وادار مى‌كند تا به خاطر پذيرايى از او به زحمت بيفتد و يا كسى كه خود را به خاطر مهمان به مشقّت مى‌اندازدي».«26»

از آن حضرت است كه فرمود: «كسى كه آنچه در خانه موجود است براى مهمان حاضر كند، و آن را ناچيز شمارد اهل هلاكت است همچنين مهمانى كه هر چه برادر ميزبانش آورد ناچيز شمارد در هلاكت است.»«27»