سپس برمى‌گردد و مى‌نوشد و باز از دهانش دور مى‌كند و حمد خدا را مى‌گويد. در نتيجه خداوند بدان وسيله بهشت را بر او واجب گرداند.»«65»

در كتاب مكارم الاخلاق از قول آن حضرت نقل شده است كه فرمود: «گروهى نزد پدرم آمدند و عرض كردند: به اعتقاد شما هر چيزى حدى داردي پدرم به ايشان فرمود: آرى. (امام صادق (ع) مى‌فرمايد: آنگاه پدرم آبى طلبيد تا ايشان بنوشند. عرض كردند: يا ابا جعفر آيا اين ظرف آبخورى از آن چيزهاستي فرمود: آرى، پرسيدند:

حد آن چيستي فرمود: حد آن، اين است كه از وسط لبه آن، آب خورده شود و نام خدا را وقت آشاميدن ببرى و سه مرتبه نفسى بكشى و در هر نفسى خدا را حمد بگويى و از طرف دستگيره ظرف آب ننوشى، زيرا آن جا آبشخور شيطان است. آنگاه فرمود: بگو:

«سپاس خدا را كه آبى گوارا به من خورانيد و آن را به خاطر گناهانم شور و تلخ قرار نداد.» در روايت ديگرى نظير همين با اندك زيادتى آمده است: «سپاس خدا را كه مرا آب داد و سيرابم كرد و به من لطف كرد و خوشحالم ساخت و عافيت بخشيد و كفايتم نمود. بار خدايا مرا از كسانى قرار ده كه در روز قيامت از حوض (كوثر) حضرت محمد (ص) سيراب گردانى و به همراهى آن بزرگوار خوشبخت سازى، به رحمت خود اى بخشنده‌ترين بخشايندگان.»«66»

از موسى بن جعفر (ع) نقل شده است: «از وى درباره حدّ ظرف آب پرسيدند، فرمود: حدّ آن اين است كه اگر جايى از آن شكسته از آن جا آب نخورى كه جايگاه شيطان است، و هر گاه از ظرفى آب بنوشى بسم الله و چون فارغ شدى، الحمد لله بگويى.»«67»

غزالى گويد: «اينها نزديك به بيست مورد از آداب خوردن و آشاميدن بود كه آثار و اخبار بر آنها دلالت مى‌كند.»