چهارم اين كه شوخى و خوشخويى و موافقت با خواسته‌هاى زنش را تا آن جا گسترش ندهد كه باعث فساد اخلاق همسرش شود

و به طور كلى شكوه و ابهتش را در نزد او از دست بدهد بلكه در اين باره اعتدال را رعايت كند و آنجا كه خلاف شرعى ببيند نبايد هيبت و شدّت خود را از دست بدهد و نبايد راه كمك به كارهاى ناپسند را به روى او بگشايد، بلكه هر گاه خلاف شرع و خلاف مروتى را از او ديد اعتراض كند و خشمگين شود. پيامبر (ص) فرمود: «مرده باد كسى كه بنده زنش باشد.»«24»

پيامبر (ص) بدان سبب اين جمله را فرموده است كه مرد هر گاه در مورد خواسته‌هاى زن از او اطاعت كند در حقيقت او را پرستيده و خود به هلاكت افتاده است. خداى متعال او را صاحب اختيار زن قرار داده در صورتى كه چنين مردى خودش را به دست خويش در اختيار زن گذاشته و درست قضيه را به عكس كرده و از شيطان پيروى كرده است، زيرا خداوند به نقل از شيطان گفته: وَ لَآمُرَنَّهُمْ فَلَيُغَيِّرُنَّ خَلْقَ الله«25» چه آن كه حق مرد آن است كه متبوع باشد، نه تابع. خداى تعالى مردان را بالا دست زنان قرار داده و شوهر را آقا و سرور ناميده و مى‌فرمايد: وَ أَلْفَيا سَيِّدَها لَدَى الْبابِ«26» حال اگر سيّد و سرور مسخّر شود، نعمت الهى را تبديل به كفران و ناسپاسى كرده است. هواى نفس زن همانند هواى نفس تو است، اگر اندكى لجام نفس خويش را رها كنى بى‌اختيار، چون مركب سركشى، تو را تا مسافت دورى ببرد و اگر لجام را مقدارى سست كنى چندين ذراع تو را بكشد، اما اگر لجام را آنجا كه بايد بكشى سخت در دست گيرى، در اختيار تو خواهد بود.

آسمانها و زمين به عدالت پابرجايند و هر چه از حدّ خود بگذرد به ضد خود مبدّل شود بنابراين سزاوار است كه آدمى در مخالفت و موافقت با همسرش راه اعتدال در پيش گيرد و در تمام اين موارد از حق پيروى كند تا از شرّ زنان در امان ماند، زيرا مكر ايشان بزرگ و شرّ ايشان فراگير است و خلق و خوى آنان معتدل نمى‌شود مگر با نوعى‌