[5] ص / 39: اين بخشش ماست، اينک بي حساب به هر که مي‌خواهي بده و يا نده.

[6]- حشر / 7: آنچه پيامبر دستور دهد (منع يا عطا کند) بگيريد و هر چه نهي کند وا گذاريد.

[7]- اين حديث در کافييي، ج 6، ص 281، آمده است، مؤلف – خدايش بيامرزد – در کتاب وافي مي‌گويد: مقصود امام (ع) آن است که همان طور که خداوند به سليمان (ع) گشايش و اختيار داد يعني اختيار داشت از نعمتهاي خدا داده، به ديگران بدهد و يا ندهد همچنين به حضرت محمّد (ص) وسعت و اختيار داده تا هر چه را بخواهد فرمان دهد، هر چند که هر دو آنها مطابق وحي و الهام الهي عمل مي‌کردند زيرا عمل ايشان منافاتي ندارد، چون اراده ايشان در همه چيز اراده خداست و نيز وحي به امر کلي در حقيقت وحي به جزء جزء آن است، وانگهي اطعام امام (ع) به صورتي که ذکر شد از مواردي نبوده که پيامبر نهي کرده باشد، بنابراين عمل مباحي بوده و يا از جمله چيزهايي بوده که پيامبر آورده بوده است پس سنّت بوده و عيبي نداشته است. احتمال دارد که مقصود امام (ع) آن باشد که پيروي شما از ما و عمل بر طبق اوامر و نواهي ما همانند پيروي از پيامبر و عمل به اوامر و نواهي او بر شما واجب است و شما حق نداريد که از کارهاي ما عيبجويي کنيد، زيرا ما اوصيا و جانشينان او هستيم و اراده ما همچون اراده پيامبر در اراده خدا مستهلک است، از اين رو آن حضرت اين مطلب را از باب تقيه سر بسته و به طور اجمال فرموده است.

[8]- کافي، ج 6، ص 281.