گفت : " پس بدان كه ديشب ، پيغمبر شما را در خواب ديدم .

به من فرمود : " اى نصرانى ! تو از اهل بهشتى .

" من از اين بشارت تعجب كردم .

اينك مى گويم : " اشهد أن لا اله الا الله وأشهد ان محمدا رسول الله " پس از آن سر مقدس حسين ( ع ) را به سينه خود مى چسبانيد وآن را مى بوسيد ومى گريست تا كشته شد .

داستان منهال راوى مى گويد : يكى از روزها ، زين العابدين ( ع ) از خانه بيرون رفت تا در بازارهاى دمشق قدم بزند .

منهال بن عمرو پيش آمد وگفت : " در چه حالى صبح را به شب رساندى ، اى پسر پيغمبر ؟ " فرمود : " به گونه اى صبح كرديم كه بنى اسرائيل در ميان قوم فرعون صبح مى كردند كه پسران آنها را مى كشتند وزنها را زنده مى گذاشتند .

اى منهال ! جماعت عرب بر عجم افتخار مى كنند كه محمد ( ص ) عرب است وقريش بر تمام عرب افتخار مى كند كه محمد ( ص ) از طايفه آنهاست ، در حاليكه ما اهل بيت او هستيم ، ولى حق ما را غصب كردند وما را كشتند وپراكنده ساختند .

پس إنا لله وانا اليه راجعون از آنچه كه ما شب را با آن به صبح رسانديم ، اى منهال ! " [ يعنى شب را با مصيبتى بزرگ به صبح رسانديم كه آن را به حساب خداوند مى گذاريم .

] مهيار ديلمى [1] اين شعر خود را چه نيكو سروده است : " براى احترام رسول خدا ( ص ) ، چوبهاى منبرش را تعظيم مى كنند ، ولى فرزندان او را زير پاى خودشان مى گذارند .

به چه قانونى فرزندان پيغمبر تابع شما شوند ؟ در صورتى كه افتخار شما به اين است كه از ياران وتابعان او هستيد .

" روزى يزيد ، على بن الحسين ( ع ) وعمرو بن حسن را طلبيد .

عمرو كودكى يازده ساله بود .

يزيد به او گفت : " آيا با پسر من ، خالد ، كشتى مى گيرى ؟ " عمرو گفت : " نه ، ولى خنجرى به من وخنجرى به او بده تا با هم بجنگيم .

[1] مهيار بن مرزويه ديلمى ، شاعرى داراى ابتكار ونوآورى بود .

در سال 428 در بغداد درگذشت .

( الاعلام ، ج 7 ، ص 317 ) .