فاطمه ( س ) نمايان مى كند وحسين ( ع ) در حالى كه سر بر بدن ندارد ، با قاتلان خود و آنانكه ايشان را آماده كردند ، مخاصمه مى نمايد وخداوند قاتلان او وكسانى كه آماده كشتن او شدند وآنان كه در قتل او شركت داشتند ، همه را [ نزد فاطمه ( س ) ] جمع مى كند .

چون حاضر شدند ، من فرد فرد آنان را مى كشم .

باز زنده مى شوند .

امير المؤمنين ( ع ) آنان را به قتل مى رساند .

سپس زنده مى شوند .

حسن ( ع ) آنان را مى كشد ، باز زنده مى شوند .

حسين ( ع ) آنان را مى كشد .

سپس زنده مى شوند .

هر كدام از ذريه ما يك بار آنان را به قتل مى رساند .

در اين هنگام است كه غضب ما بر طرف واندوههافراموش مى گردد .

" پس از آن امام صادق ( ع ) فرمود : " خدا رحمت كند شيعيان ما را .

به خدا قسم ، آنان به خاطر حزن واندوهى طولانى كه در اين مصيبت داشتند ، در مصيبت ما شريكند واز رسول خدا ( ص ) روايت شده است كه چون روز قيامت برپا شود ، فاطمه ( س ) با جمعى از زنها به محشر مى آيد .

به او خطاب مى شود كه داخل بهشت شود .

مى گويد : " داخل نمى شوم تا بدانم بعد از من با فرزندم چه كردند ؟ " خطاب مى شود : " نظرى به قلب محشر كن .

" چون نگاه مى كند ، مى بيند حسين ( ع ) ايستاده است وسر بر بدن ندارد .

او از ديدن اين منظره صيحه اى مى زند واز صيحه او من وفرشتگان فرياد مى زنيم .

" در روايت ديگرى وارد شده است كه فاطمه ( س ) از ديدن حسين ( ع ) فرياد مى زند : " اى فرزندم واى ميوه دلم ! " در آن حال خداى متعال براى خاطر فاطمه ( س ) به غضب مى آيد وآتشى را كه " هب هب " ناميده مى شود وهزار سال دميده شده تا به رنگ سياه در آمده است وهرگز آسايش وفراغت در آن داخل ، وغم واندوه از آن خارج نمى گردد ، مأمور مى كند كه قاتلان حسين ( ع ) را برچيند .

آتش آنان را از ميان مردم بر مى چيند وچون در ميان آن جاى گرفتند ، آتش فرياد شديدى مى زند وافروخته مى شود وآن جماعت هم فرياد مى زنند وبرافروخته مى شوند وبا صداى بلند مى گويند : " پروردگارا ! براى چه قبل از بت پرستان ، آتش را بر ما واجب گردانيدى وما را معذب ساختى ؟ " خطاب مى رسد : " آن كسى كه مى داند مانند آن كسى نيست كه نمى داند .

" ( شما مى دانستيد ولى آنان نمى دانستند .