حال آيا در آن جا سخن از خوردن و پوشيدن و نوشيدن است , يعنى خوراكى آنقدر بالا است كه در لقاء الله هم جا دارد , يا انسان به جائى مى رسد كه از آنچه بنام خوردن و پوشيدن و امثال ذلك است , مى گذرد و به مقامى مى رسد كه جاى خوردن و پوشيدن و نوشيدن نيست , در عين حال كه خوراكى ها و پوشاكى ها را در مرتبه نازله دارد , فرمود : ان المتقين فى جنات و نهر فى مقعد صدق عند مليك مقتدر [40] .

اگر روزه براى اين است كه انسان به تقوى برسد انسان با تقوا دو درجه دارد : يكى همان بهشتى كه در آن نعمتهاى فراوان موجود است : ان المتقين فى جنات و نهر , براى لذائذ ظاهرى است , يكى هم عنداللهى شدن است : فى معقد صدق عند مليك مقتدر . همه براى اين مرحله عند الله است , آنجا كه ديگر سخن از سيب و گلابى نيست . سيب و گلابى از آن جسم و بدن او است , جنت و نهر براى بدن او است , اما لقاء حق براى روح او است . اين سر و باطن روزه است .

آنگاه نقل شده است كه خداى سبحان به موسى كليم فرمود : چرا مناجات نمى كنى . عرض كرد : من روزه دارم و انسانى كه روزه گرفته است دهان او خوشبو نيست [41] . فرمود : اين دهن پيش فرشتگان معطر است . بويش پيش فرشتگان طيب و طاهر است . مناجات كن . اين را در تعبيرات گوناگون نقل فرموده اند , بدنبال همين بيان از رسول خدا عليه آلاف التحية و الثناء نقل شده