يكى از عرفاى بزرگ سخنى دارد كه در كتاب اسرار الصلوة امام خمينى دام ظله هم آمده است . آن عارف بزرگوار اسلامى مى گويد كسى كه در نماز حواسش پيش غير خدا و پيش زندگى است او چگونه به خود اجازه مى دهد بگويد در پايان نماز السلام عليكم و رحمة الله , من شرمنده ام . سرش آن است كه نمازگزار با خدا مشغول مناجات است : المصلى يناجى ربه . پس با مردم نيست , در جمع ديگران نيست , وقتى نمازش تمام شد و مناجاتش با خداى سبحان به پايان رسيد , از حضور خدا بر مى گردد و در بين مردم قرار مى گيرد , و چون اولين بار است كه وارد جمع ديگران مى شود , مى گويد السلام عليكم . افرادى كه در مجمع و مجلسى در كنار يكديگر نشسته اند هيچكدام به يكديگر سلام نمى كنند زيرا در حضور يكديگرند , كسى كه در آن جمع نيست و از جاى ديگر وارد مى شود سلام مى كند . سلام آخر نماز نه دعاست و نه ذكر است , اين تحيت است نه دعا . لذا اگر در وسط نماز كسى عمدا بگويد السلام عليكم , نمازش باطل است , و اگر اشتباها گفت , دو سجده سهو دارد . سلام آخر نماز كلام آدمى است كه به عنوان تحيت و درود است , چون نمازگزار با خدايش مناجات مى كند و در بين مردم نيست , وقتى كه نمازش تمام شد و از مناجات خدا برگشت و زمينى شد و به جمع مردم پيوست به مردم سلام مى كند . لذا گفتند در نماز جماعت هنگام گفتن( السلام عليكم) امام به كدام قسمت نگاه كند , مامومين به كدام قسمت نگاه كنند . آن بزرگ عارف مى گويد : من در تعجبم كسى كه حواسش پيش زندگى