گفتار بيست و دوم

عبادت با روح است كه هدف آفرينش انسان است و انسان با رسيدن به آن هدف حيات طيب و زندگى پاكيزه پيدا مى كند . زندگى پاكيزه در دنيا حاصل نيست , چون جهانى كه با بلاء پيچيده است هرگز طيب نخواهد بود . خداى سبحان مژده داد آنها كه مؤمن اند و به اين ايمانشان احترام گذاشتند و عمل صالح انجام دادند , به آنها حيات پاكيزه و زندگى طيب عطاء مى كنيم , و زندگى پاكيزه در دنيا ممكن نيست زيرا دنيا عالمى نيست كه زندگى او پاك و منزه از رنج و درد و آسيب و آفت و مانند آن باشد . دنيا عالمى است كه( دار بالبلاء محفوفه) . . . , زندگى اش پيچيده به رنج است . چگونه زندگى كه با رنج پيچيده است طيب باشد . پس اگر خداى سبحان به انسان مؤمن كه با عمل صالح به سر مى برد , وعده زندگى طيب داد و فرمود : من عمل صالحا من ذكر او انثى و هو مؤمن فلنحيينه حياة طيبه [1] , اگر كسى مؤمن بود وعمل صالح داشت ما به او حيات طيب و پاكيزه مى دهيم , زندگى پاكيزه در دنيا نخواهد بود و انسانى كه به سر عبادت رسيد به آن حيات طيب مى رسد . يعنى يك زندگى كه از هر نقص و عيب منزه باشد در جهان طبيعت ميسر نيست .

انسان تا در دنيا هست بايد در تلاش و كوشش باشد : لقد خلقنا الانسان فى كبد [2] . در اين كريمه خداى سبحان فرمود : ما انسان را در رنج و گرفتارى