براى هر عبادتى عموما و در روزه خصوصا به ما راهى نشان داده اند كه به سر اين عبادات راه پيدا كنيم . اميرالمؤمنين سلام الله عليه كه اين راه را رفت , مى فرمايد بدنبال من بيائيد , به ما فرمودند : اگر در حال نماز قلبتان متوجه خداى سبحان بود , لطف خاص الهى هم متوجه شما خواهد شد و ما بخوبى مى توانيم احساس كنيم كه لطف خدا شامل حال ما شده است يا خير . آن حالت سبكبارى را كه يك انسان وارسته در خود احساس مى كند , نشانه شمول لطف الهى است . آن بى اعتنائى به فريبائى طبيعت كه در انسان پيدا مى شود , نشانه شمول لطف الهى است .

نسبت به اين امور بعضى از فرازهائى كه از اميرالمؤمنين و امام صادق سلام الله عليهما در اين زمينه رسيده چنين است :

امام صادق فرمود : لا يجمع الله لمؤمن من الورع و الزهد فى الدنيا الا رجوت له الجنة و انى لاحب الرجل المؤمن منكم اذا قام فى صلوته ان يقبل بقلبه الى الله تعالى و لا يشغله بامر الدنيا . فليس من مؤمن يقبل بقلبه فى صلوته الى الله الا اقبل الله اليه بوجهه و اقبل بقلوب المؤمنين اليه بالمحبته له بعد حب الله اياه [6] . چيزى بالاتر از پرهيز گناه نيست , اگر براى مؤمن با زهد اين ورع جمع شد من اميد بهشت دارم . من دوست دارم كه نماز را با توجه بخوانيد . اين جا سخن از حكم و امر وجوبى نيست , اين جا سخن از سر صلوة و ادبى است كه به اين سر منتهى مى شود . خدا را وسيله قرار ندهيد كه شما را به بهشت ببرد يا از جهنم نجاتتان بدهد , خدا هدف است , نه وسيله . او شما را به جهنم نمى برد به بهشت مى برد و لكن شما در عبادت اين ادب را رعايت كنيد كه از او چيزى طلب نكنيد . چيزى انسان مؤمن را مشغول نكند و يا خودش قلب خود را به امرى از امور دنيا مشغول نكند زيرا هر چه غير خدا است دنيا است .

براى بعضى تكاثر در علم و تاليف و تربيت و تدريس دنيا است ,