اگر كسى در برابر خواسته ها و رذائل نفسانى تسليم شد , اين اسير هوس شده است . اين كه بعضى ها مى گويند هر چه دلم مى خواهد مى كنم يا مى گويم , معلوم مى شود او در جنگ با هوس اسير شده است . اين از ميدان نبرد عليه كفر و جهل درونى گريخت و فرار كرد , و همين فرار كردن هم به دام كفر افتادن و اسير شدن هست . اگر حق گفته شد و ما در برابر حق ايستادگى كرديم , معلوم مى شود در اين جنگ با هوس شكست خورده و اسير شديم . اگر كسى اعتراض كرد و حق با وى بود و ما در برابر اعتراض حق او استنكار و عكس العمل حادى نشان داديم , معلوم مى شود در جنگ با هوس اسير شديم . اگر كسى همواره با خاطرات خود در نبرد بود , رذائل نفسانى اگر او را به گناه وادار كنند , او سعى مى كند به دام آنها نيفتد , و در همين حالت بميرد , اين شخص شهيد در ميدان جنگ با دشمن درونى است , و اگر همه رذائل را رام كرده است و ديگر در درون او وصفى نيست كه او را بيازارد و برنجاند و او را به خود متوجه كند , اين شخص فاتح در ميدان جهاد اكبر است . اين همان است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود : ليس منكم من احد الا و قد و كل به قرينه من الشياطين . قالوا : و انت يا رسول الله . قال : نعم , و لكن الله اعاننى عليه فاسلم . [19] شيطانى , آن عامل وسوسه , اسير و مطيع و منقاد من شد .

اگر ما خواستيم ببينيم در اين ميدان نبرد فاتح يا لااقل شهيد هستيم يا نه , ببينيم تن به ذلت گناه مى دهيم يا نه . هيچ ذلتى بدتر از ذلت گناه نيست , لذا معصوم سلام الله عليه فرمود : انسان با جهلش بايد مبارزه كند , قرآن ياد بگيرد كه جهل را رام كرده باشد و بر جهل پيروز شده باشد كه در اين جهاد اكبر