فرمايش على ابن ابيطالب عليه السلام

در خطبه همام در نهج البلاغه متقين را چنين معرفى مى فرمايد :

( فهم والجنة كمن قدراها , فهم فيها منعمون , وهم والنار كمن قدراها فهم فيما معذبون ) [1] . آن ها در برابر بهشت كه مى رسند گويى بهشت را ديده اند و در آن متنعم اند . جهنم كه صحبت اش مى شود گويى آن را ديده اند و در عذاب آن گرفتارند . اين چنين حريم مى گيرند .

ما بايد اعتراف كنيم كه عمرى درس خوانديم و بحث كرديم و نوشتيم و بيش از مقدارى حرف و اصطلاحات و تئورى و محفوظات در ذهن مان جاى ندارد . مطابق با فرمايش حضرت على ( ع ) اين مى شود ياد منزل بودن , اين نشانه ياد قيامت است . اين نشانه ياد هدف بودن است . اين مهم است . والا آدم عمرى اين حرف ها را بزند و با دست خالى برود , چه رسوايى به بار مى آورد ؟ مگر اين كه كرم و لطف الهى خودش جبران اين ها را بكند .