پس تنزيل در فعل و يا در فاعل , مختص به وكالت و نيابت است , اما در ولايت سخن از تنزيل نيست . زيرا كه ولى , خود اصل است و لذا كار مولى عليه را از طرف او انجام نمى دهد , بلكه بالاصالة انجام مى دهد , و از اينرو اگر هم بخواهد نيت كند , چون ولايت دارد , از طرف غير نيت نمى كند , بلكه از طرف خود نيت مى نمايد .

درجات ولايت هاى اعتبارى

ولايتهاى اعتبارى داراى درجاتى است . بعضى از مراتب آن , نظير ولايت سيد بر عبد , چندان وسيع است كه مقيد به ضرورت و يا مقيد به مصلحت عبد نيست . آنچه در اين گونه از ولايت مطرح است , مصلحت مولى است . يعنى مولى مى تواند به هر چه كه مصلحت خود را در آن ببيند امر نمايد .

البته همان گونه كه عموم و يا اطلاق ادله لفظيه به برخى از مخصصات و مقيدات , تخصيص و يا تقييد مى خورد , اطاعتهاى ولائى هم به آن حديث معروف نبوى - صلى الله عليه و آله( - لا طاعة لمخلوق فى معصية الخالق ) [1] محدود مى گردد . زيرا اين حديث حاكم بر همه اطاعتهاى انسانى است .

ولايت پدر وجد بر اولاد صغير , محدودتر از ولايت مولى بر عبد