حق بالذات خداى سبحان است , و آن حقوق كه در جهان امكان يافت مى شود , از خداى سبحان مى باشند . پس حق از خداست , هر چند آن كس كه معصوم است با حق است . از اينرو فرق است ميان اين گفته كه ﴿ الحق من ربك ﴾ - بقره]( 147 : با آن بيان كه( على مع الحق و الحق مع على , و الحق يدور حيثما دار على ) [2] زيرا اين حقوق امكانى هيچ يك با خدا نيست . چون خداوند همتا ندارد تا با او باشد , بلكه همه از خدا هستند , و اما حق با على - عليه السلام - است و على - عليه السلام - با آن است , به طورى كه اگر كسى حق را بشناسد , على - عليه السلام - را خواهد شناخت .

سهو النبى - صلى الله عليه و آله - و بطلان آن

دو برهان عقلى و نقلى اى كه در ضرورت عصمت واليان امور , و كسانى كه مطاع على الاطلاق هستند , بيان شد , تنها بر عصمت ائمه معصومين - عليهم السلام - دلالت نمى كند , بلكه ضرورت عصمت انبياء عظام - عليهم السلام - را نيز اثبات مى نمايد . زيرا كه انبياء نيز , به سرپرستى و اداره جامعه بشرى مباشرت داشته , و هم چنين فرمان و دستور آنها , مطلقا مطاع مى باشد . و بنابر آن دليل عقلى , چون تنها خداوند است كه حق ولايت بر انسان ها را داراست , ديگران در صورتى مى توانند مباشرت اين ولايت را داشته باشند كه