پاسخ اين شبهه اين است كه , عرضه روايات معصومين - عليهم السلام - به قرآن , به جهت اثبات كلام امام و تشخيص اصل صدور و يا جهت صدور آنهاست . بنابر اين اگر شك در صدور روايتى از امام - عليه السلام - نداشته باشيم , و از ناحيه جهت صدور آن نيز , احتمال تقيه ندهيم , ديگر دليلى براى عرضه كلام معصوم و سنجش آن با كتاب نداريم . زيرا هم قرآن ميزان است و هم معصوم , و اگر تنها يكى از اين دو , ميزان باشد و ديگرى به وسيله آن سنجيده شود و موزون باشد , آن كه ميزان است , اصل و ديگرى فرع بر آن خواهد بود . و چون فرع همتاى اصل نمى باشد - زيرا كه اصل در جايى حضور دارد , كه فرع را بدان راهى نيست - انفكاك بين اين دو لازم مى آيد , و حال آن كه قرآن و سنت معصومين - عليهم السلام - دو ثقلى هستند كه جدايى ميان آن دو متصور نيست .

پيامبر اكرم - صلى الله عليه و آله و سلم - درباره اين دو ثقل فرمود :

( انى تارك فيكم الثقلين كتاب الله و عترتى لن يفترقا حتى يردا على الحوض ) [1]

پس آنچه كه در باب عرضه اخبار به قرآن آمده است , همه مربوط به مقام اثبات است , چه اينكه در مقام ثبوت هر دو يك ميزانند , هر چند كه در نشأه ناسوت و در عالم طبيعت , آن نور واحد