و آن ميزان يقينا قرآن به تنهايى نمى باشد , زيرا الفاظ و ظواهر قرآن كريم كه جز سوادى بر بياض نيست , مى تواند در معرض هجوم سليقه هاى اشخاص قرار گرفته , و بر اساس برداشت هاى گوناگون بر آراء آنان تطبيق گردد . پس آن ميزان بايد قرآنى ناطق باشد , تا به دليل واجد بودن حقايق قرآنى , ميزان حقايق علمى و مسائل عملى باشد , به گونه اى كه سيرت او , سكوت و سكون او , و گفتار و كردار او همه معيار عرضه انديشه و كردار ديگران باشد .

تنها , شخصى كه داراى اين ويژگى باشد كه از او تعبير به معصوم مى شود , مى تواند به نحو مطلق , مطاع باشد . اطاعت مطلق از نبى اكرم و ائمه معصومين - عليهم السلام - نيز , از ناحيه عصمت آن ذوات مقدسه است , هر چند كه عصمت آنان در پرتو عصمت حضرت حق كه عصمت بالاصاله و بالذات است , عصمتى بالتبع و بالعرض مى باشد .

معناى عرضه اخبار ائمه - عليهم السلام - بر قرآن

ممكن است اين اشكال به ذهن بيايد , كه اگر اولوالامر خود ميزان انديشه و عملند , به گونه اى كه اطاعت از آنها به نحو مطلق , لازم و ضرورى است , پس چه دليل براى عرضه اخبار ائمه - عليهم السلام - به قرآن مجيد وجود دارد ؟ آنچه كه اين اشكال را به وجود مى آورد , نصوص فراوانى است كه در باب حجيت خبر واحد , و نيز در باب ترجيح يكى از دو روايت متعارض وارد شده است .